сентенција (ж.)
Врз една темна табла близу до работ на платформата можеше да се забележи, во препознатлив Бојсов ракопис, една сентенца која ја сумира пораката која тој се обидуваше неуморно да ја изрази во неговата подоцнежна работа: „Единствено уметноста е способна да ги оневозможи репресивните ефекти на еден сенилен социјален систем кој продолжува да се тетерави по линијата на смртта”.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Пријателот ќе го заврши својот совет со сентенцата: „памти ми ја думата: внимавај на чумата“.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Често ја имам слушано таа сентенца: дека човекот е секогаш голем, дуру и во својата болка, но се разбира кога е воден од праведноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Ние пак, ќе се утешевме со славната сентенца која што често се користи кога некој вечен студент ќе дипломира: Ако е забавено, само нека не е забораено.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Но, денес кога наидов на текстот на Теди Москов, театарски режисер од бугарска провиниенција „Среќна случајност“, почнав и самиот да подавам интерес за тоа дали сентенцата на Фелини „Случајноста е другото име на Бога“ е она кон кое треба да се приклониме кога зборуваме за настаните во животната стварност.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Сократ ја позајмил од Делфискиот пророк сентенцата „Себе си запознај се“ и ја пласирал кај своите ученици како негова лична измислица.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Сентенцијата на Хераклит: „Сѐ тече, сѐ се менува“, само за Рада и Томо не беше целосна.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Патем, се разбира, паѓа и по некоја филозофска сентенца за старите мостови. Тоа и пивцето збори од нас.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
