седнува (несв.)
И изморен патник замислено седнува овде, потпрен под некоја врба.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
СТРИКО МАРКО: Еј момчиња! Огладневте од скокање! Ај, седнувајте на јадење! Зашто голем пат ве чека!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Аман, бе Фидане, бе! Их, ама вино си имал!... (Седнува меѓу нив). (Момци и девојки, стоејќи во одделни групи, се задеваат.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
На, тате. (Седнува покрај татка си. Симка, со ѓумови во рацете, врви низ собата и излегува во дворот по вода).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
СЕЛАНЕЦОТ: Е, ујган работа, и да се одморам, зашто нозеве не одат како што треба. (Седнува, повеќе паднува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
МИТРЕ: Не знам што сакам, (ја зема главата во обете раце) главата ми е како бутин! (Седнува на големиот куфер, покрај малото, и очите не ги тргнува од него).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
(Станува и оди го полни со ракија, а потоа го става на огнот и пак седнува.)
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
(Бара клуч во палтото и од како го наоѓа отклучува, но кога го подига капакот и некој ризи очите необично ги отвора и паѓа — седнува пред куферчето).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Некој ден ти дошол некој ага, ти си се исплашила. (Седнува, а Антица ја зимаат в среде).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
(Двајцата седнуваат еден спроти друг и говорат тивко и поверливо).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Божем некој друг ти печали та ајде, бабо Анчо, удри гори што повеќе. (Ја зима фурката и седнува на каменот) Да ти се невиди и среќата твоја вака...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Така е адет. Не се седнува на трпеза немиен никогаш, оти лебот ќе избега од куќата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се веди бегот и оди, седнува што побргу, оти чадот се дигнал горе под греди.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Навечер дома седнуваше уште понастрана од него и уште построго го гледаше прашувајќи се дали на деда работата му е чиста или навистина, како што велат селаните, не му е.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Подофицерот седнува на воденички камен. Потоа мести парче хартија на колено.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Стојан седнува крај огнот и ги вади цигарите од џеб.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Мојот пријател се мршти. Готов е да го одбие но човекот со белег не чека одговор и седнува на нашата маса.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
На масата беше вечерата покриена со бела чиста крпа, тој ја креваше крпата, безволно јадеше, често и не седнувајќи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таа по цел ден не седнува. Постојано нешто работи. Риба, мете, тресе, готви - што ги не!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Другпат не предизвикувајте ме. (Седнува.) Но, на работа.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
