седнат (прид.)
Арсо стои збунет и среќен. Час црвенее, час бледнее пред гостите седнати во два реда пред него.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Што ли има сега во мислите на луѓето седнати пред него.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Оторбешено седнат на дното на ровот, на сувата, прашлива црвеница, со нозете расчекорено испружени вдолж пред него, Шишман или копаше со петицата или со нокти чепкаше пред себе како некое куче што готви криење на коска.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Кој на таков пргав јавач џуап ќе му дава кога узди ќе притегне на седлото седнат?!...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Лежејќи загледани нагоре тројца војници си одбираат по една ѕвезда и секој ам се искачува кон неа Три жолти цветови се нишаат на ридот пред нив како три слатки збора на нивната татковина Утринум, една песна за неа и кришум место точка на крајот на песната ЧЕКАЈЌИ ГО СИНОТ „Сите патеки во пеколот да би раззеленеле чекајќи те“ (Ирска здравица) Таа со бела шамија на главата Тој со бели коси Седнати еден спроти друг Под дрвото во дворот.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Црквата грмеше од хорот а многумина патници и гости беа седнати на столовите, слушаа и се одмараа...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И заспа, втонувајќи во мачен сон: минува со автобусот низ селото, но селото го нема: избувнал вулканот и го смачкал; се гледаат само урнатини од куќите; овде-онде се гледаат јагленосани луѓе останати во онаа положба во која се нашле кога избувнал вулканот: едни легнати в постела, други седнати, трети расфрлани по дворовите и сокаците како што бегале; добитокот исто така: јагленосан; јагленосани и дрвјата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Пире, пире, им викаат Паун Радевски и Филип Хаџиевски, седнати во снегот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Многупати ги гледав кај што се поштат, седнати зад бараките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Вака, сами ние двајцата, можеме без брзање да си го пронајдеме купето, седиштата, удобно да се сместиме, па дури ни остана време и да купиме по осминка бурек со јогурт што го јадевме седнати крај прозорците на вагонот.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Киле седнат на едно триножно столче, со софрата пред него и на неа земјената чинија со сув грав и половината сомун леб од сетното месење, јадеше како одвај да џвака, полека некако мрзоволно.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Тато и јас, седнати на моето креветче, го отпоздравуваме нашето свечено пристигање во Градот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ѝ кажав уште првиот ден кога кашлаше: „Само не легнувајте! ... Останете седнати во креветот!“
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Загледани, маѓепсани во светлината на неговото догорување, во тоа огромно смирено животно на животот, ја внесуваме неговата топлина преку кожата, со погледите од најдлабоките корени на нашите сеќавања и повиците за помнење на оние раскажувачи на ноќта, седнати околу огнот со засукани ракави.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Ги најде седнати и молкнати, една до друга на одарчето, загледани во вратата чиниш одамна ја очекуваат токму неа.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Велам, влегов во дуќанот, луѓето кои седнати, кои простум околу пултот за наплата, држат пиво со цела дланка.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Седнат на подот Влатко го прелистуваше весникот, внимателно ги читаше насловите: „Леле, слушај тато, што пишува со големи букви: ЖИТЕЛИТЕ НА ДРАЧЕВО БАРААТ ПРИВРЕМЕНА ЗАБРАНА НА ДРИСЛА!!!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
По радио јавија дека пожарот на Вардариште успешно е локализиран“ рече една од трите баби кои излегоа да си поседат пред влезот и да си помуабетат - небаре се седнати пред порти во некој далечен сокак од нивната младост.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Седнат сам до масичката со машината за пишување, сред бледата светлина од лампата со слаб напон, ги препрочитував редовите.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
А кога дома ни идеа емигранти од родниот крај, пред неизвесниот пат кон Америка, кон Австралија или кон поблиската Турција, седнати на чардакот, како на последната станица од егзилот, Татко си имаше обичај, со нив, да ја пее тоскиската полифона песна во која се зборуваше за патот на семејството од Морето кон Езерото, за силните војни, кога се делеше семејството.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
