свене (св.)
Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината; те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе свенат ластарите. Ќе се исушат тие раце што ме негувале, што ме раснеле и на овој рид голотијава и ветерот ќе ме дојадат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Но зар цветот треба да свене, пред да ја раскрие својата миризба?...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во долот ни секна тропотот на водениците како да преврнал дожд како да папсал гром како да свенало цвеќето по меѓите.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината: те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Па овој што и да погледне, ќе свене, ќе се исуши...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
При слабата светлост не можеле да видат дали чудесниот цвет во окото на животното свенал, само знаеле дека едниот рог се замрзнал со врвот в земја и дека нозете останале неподвижни.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Било каква размена на идеи што би можела да се одвива во нашето општество, ќе свене, со исклучок, се разбира, во ешалоните на професионалните академици.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Омарина. Вжештен пекол. И најжилав трн ќе свене.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Ни море, ни палми, ни пеперутки не летаат кај што свена пролетното цвете.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Ангел. Цвеќе, чија што душа никогаш нема да свене во моите сеќавања.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Свенаа и жените, и момите. Шамиите преврзани и преку носот и преку устите, и кошулите напластени со плева и прав.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Оф, леле, Ѕвездо моја, темјанушката веќе свенала...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
