самрак (м.)
Устата му беше во сенка и само очите како две сини ѕвончиња ја разнесуваа мелодија во самракот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Плашливо се извлекуваше денот. На миризливите ископани ѕидови се налепуваше самрак.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се упатува во самракот кон ходникот и, одненадеж, му се прилепуваат четворица, ги сеќава остриците на ножовите допрени на градите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Седиме ко завеани во снегот, во самракот. Меѓу гропчињата од Роса и од Ангелета.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ноќе и во лето, кога се домашните во полето, пенџерињата се поклопуваат со дрвени капаци но тие во мигов се раскрилени па низ замрзнатите џамови во одајата навлегува, зрачен, самракот: во меѓувреме надвор стивна виулицата, стегна сув студ и сега на небото и во воздухот се најавуваа јасник.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Сепак, уште со првите зорнини на самракот, кога од зад Усекот и од кај Алилово се зададоа воларите, тие беа деца и нив никој не можеше да ги исмева за стравот од Турците, со нив и по нив, обвиени во думани од прав што ја креваа говедата, почнаа да се враќаат една по една и тајфите од полето.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Светлината што доаѓа однадвор од самракот внатре во одајата се меша со светлината на четири големи свеќи, на источниот ѕид под исусовото распетие горат за душа на покојникот, и на поседнатите околу трпезата, се протега од јужниот до северниот ѕид, осветлуваќи им ги лицата, груби и јадосани, им дава чуден неземски изглед.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Самракот однадвор е сѐ уште посветол од темницата во собата и можам да го видам нејзиното лице, прилепено на прозорското стакло, и разголениот врат, во бледиот, умирачки здив на денот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Преку дворот на црквата, продолжуваме по патеката, некогаш улицата што по разурнатото дрвено мовче водеше до предворјето на паркот, па низ падината се стрчуваме во шумичката, меѓу пријатниот самрак од ниските гранки, мовлестите пенушки на соборените тополи и шумолењето на блиската река, место создадено за средношколците љубовници.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
„Благодарам; збогум“, рекол тој, почнал да лета низ самракот и треснал право во јаворовото стебло.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
(...) Комунизмот, значи, го доживува самракот кој е неминовен; но, она што со него умира не е тоталитарното мислење туку идејата за свет што би бил заеднички за сите луѓе.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Тој 81 старец целосно ги беше дестилирал терпентинот и лененото масло низ Џорџ Смит и тие му ја отсликуваа душата, сиот Син период во квечерината, сиот Розов период во самракот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Самрак пред првиот лет на ракетата кон Месечината.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Еј, бисеру - Киев! Немирно си место!.. Но тоа е, впрочем, мечтаење, самрак, спомен...
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
По сѐ изгледа дека тнр. гравури од Виндзор, на пример, кои светот едновремено симболички го покажуваат во неговата прасостојба и во неговиот катаклизмички самрак, настануваат токму врз темелите на таков тип “леонардовски” визии.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Зад планина сончев пожар. Над реката самрак жеден.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Ако човек в самрак се прошета по празните, бучни, широки улици, него ќе го обземат спомени.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ќе се качам на мојот Циган, и нека ме носи таму каде што исчезнува самракот".
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Во пролетен самрак монах ги благослови луѓето кои влегуваат во храмот во кој, освен светлината во нивните очи, ниедна друга не продрела.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
