ретко (прил.)
Ако ги запрашаш, пак грчките книжевници: „Кој ви ги создал буквите и превел книгите?“ - Тоа малцина од нив и ретко знаат за тие работи.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
„А да би могол да ја заборавам една навистина ретко убава девојка, каква што си ти, решив веднаш да се оженам за друга.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Тие спиеја во одделни бараки и ретко можеа да се видат.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Долгите раце ги држеше во џебовите и се потпираше на багремово стебло загледан во ретко посеаните капки по темното небесно кадифе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И така тој по нивјето, по гумната, таа дома — ретко ќе се сретнат до есен.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А Крсте ретко кој ден се враќаше без риби.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Добро утро, сестрице Митро! — Ја поздрави Доста Митра, на која ѝ се стори овој поздрав необичен, оти нашите селани и селанки ретко се поздравуваат меѓу себе дома.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А Мартин долго по ова се држеше на страна од сите деца во селото, зашто ретко кое да не начекаше момент и одненадеж да му викне: - Јатак!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Оттогаш ретко доаѓаше в село, за да не се излага на опасности.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Најмногу, се разбира, беа за тоа на Лумана да му се дојде до глава, ама тој ретко доаѓаше в село и кога ќе дојдеше, никој не знаеше.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тоа не е сѐ. Зад колата чекори третата судбина: ситнолико дете со суви усни и влажни образи; тоа се држи со двете раце за решетките и тивко, ретко, речиси нечујно липа низ раширените ноздри; погледот на влажните детски очи не се одлепува од кучето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Старицата ја гледа белината на таа глава, и нејзе ѝ е до разговор; оди по беспаќето на планината, се храни со оној тврд леб, пие од поток што ретко ги сече ваквите неродници - камењарот и расеаните, темни смреки.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И само господ знае каде одат тие, што мислат и што чекаат од оваа новогодишна ноќ во која неочекуваниот снег ги покрива ретко расеаните капки крв по пустите улици.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
При ваквата положба во гратчето ретко кој би се осмелил да преземе акција во која би морале сите да се ангажираат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ретко кога им даваше повод да бидат незадоволни со него.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Секој од нас се гледа само себеси и ретко некој погледнува подалеку да ги види своите другари како напрегаат сили низ целата земја работејќи на големото дело на народната просвета.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Членовите на Централниот комитет ретко се наоѓаат во Софија, но... ако биде воопшто можно, јас ќе сторам сѐ да успееме. А со кого сакате да се видите?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Едно одделение од оние борци во англиска, или германска, или италијанска, или измешана од сите униформа, со шмајзери на градите, одело секогаш околу него, едно одделение партизани, штотуку слезени од шумата, по пустите голомразни улици на таа есен, кои во вечерите се исполнуваа со митинзите, баклјадите и демонстрациите, а во другото време оној се шетал низ тие улици и ретко кога излегувал без својата охрана, без тие добри, наивни борци, ослободители, со долги коси одзади, со реденици, оние што се фотографираа сосе шмајзери по црвоточните фотографски работилници, а нивните фотографии мрзнеа по излозите, избоени со мастилави бои, вплетени во некакви срца, или излепени на џепните огледалца, оние сѐ уште со крпени петокраки на капите, што имаа најразлични и најнеобични форми, оние со изрезбарените петокраки на кундаците и со толку решки во дрвото, колку непријатели секој од нив убил, едно одделение такви борци, поредени од сите негови страни, а тој во средината, натегнат и голем, плештест и црвен во вратот, широк и мирен во чекорот, со неколку пиштоли и слични тракатанци, додека луѓето наизлегувале на прозорците и тоа да го видат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Понекогаш, многу ретко, можеше да им рече: Одете по ѓаволите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За него тоа воопшто не беше големо, беше нешто обично и тој ретко мислеше дека е поголемо од неговата катадневност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
