реве (несв.)
Тропаат тасови, Реват басови, на градоначалникот косата му побелува. Ништо.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Реве и јачи вештерката, Гризе молкот, каса тишината, Во срцето ноќта- пештерата.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Викал нешто, ревел, знаел турски и можел да навредува и да проколнува.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Да ревам, да викам некого? се праша и почувствува нешто друго.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
„Сѐ живо на нозе“, ревеше младоженецот. „Малку сте. На оние што ќе се фатат на оро има давам по пет долари.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Потоа некој друг продолжил несвесно да се движи во пренапнатиот Онисифор Проказник, се исправил во него со извлечен јатаган од крваво месо и пошол со искривено лице да сече и да реве со зборови на одамна умрените први доселеници или староседелци на тоа парче земја.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Со голи раце се фрлив на бегот и, кога му ја свртев пушката со оган и врело железо да го ранува ѕидот, ги видов како се фрлаат на Турците Онисифор Проказник, Орлен Шумков, Никифор Ганевски, Арсо Арнаутче, можеби и другите што беа во собата, можеби и жената и Ганка, и ги видов како доаѓаат како ѓаволи на правдата Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Наџак-Јанко, Богдан Преслапец, можеби и другите: ревеа, бодеа со ножови и сечеа со секири, но бегот во вртењето ми ги искрши забите со кундак и ме собори, да се грчам ошумоглавено и недоубиен меѓу нозе и под нозе и да слушам машки писоци и ревење и пцости.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се ревело, крвта плискала на камен. И исечени луѓето се тепале.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ревејќи со волчи гласови, гардистите ги кренаа веслата, а Пишпирик и Барбут- бег се свртеа и се стрчаа кон шумата на четирите годишни времиња.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Гардистите не ги гонеа. Само ревеа. Потоа ме бутнаа во чунот.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Ревејќи, чакалите бегале – ќе се скријат. Но каде?
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Верувам во вистината што самата се вивнува. Вистината! Вистината… (ревев во себе).
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Во порфирните одаи, библиотеките
и зигуратите молкома копнееле
не ревеле, не блуделе, не ловеле
ни ноќе, ни дење
не биле опасни, ни слободни
па сепак живееле!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ранетите дремат, мрморат, стенкаат, хрчат, викаат во бунило, пцујат, реват во тежок и болежлив полусон.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
