разбранет (прид.)
Околу него се движеше и трепереше долга поворка - нечујна, разбранета и жестока во својата притаеност; се свлекла од ѕидиштата да се врти в круг како сиво проклетство, колона во која несигурно се претчувствува нишање на румени женски колкови и студена вкочанетост на ликови готови да обвинуваат за грев, сега кога тој, гревот, надоаѓаше со навев и се пробиваше низ многуте канали на свеста.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
В тишината балансира зелен водоскок тажно извишен и кроток стои тој Децата ги ронат гнездата на звуците па е така безнадежно сам Ослони се одмори се невина на рамената на ветерот не ведни се крени се за еден поглед мал над оваа премногу нерамна висока разбранета ливада на куќите Тогај накваси го грлото на нивните црвени треви тие ја помнат земјата што те роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Заспиваше во зафрленото катче на паркот и сонуваше за сѐ она на што мислеше пред да заспие само со едно око, загледан со другото во разбранетото минато.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И карпата разбрането се витка под чеканот. Не сеќава ни звук, ни тврдо отскокнување од камен.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Штуро е душата себе си да се моли Разбранета ноќ да ве врати Низ маслинките земјата кон морето кога трчала.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Повремено преку визијата минуваше магла, ја носеше со себе и ослободуваше простор за нова визија: наеднаш Рубина Фаин е широколика и ковчеста идна родилка во ленена кошула; околу неа , под араратските или карпатски или алпски масиви, лежат разбранети златни полиња или пасишта со онаа трева што кај нас, не знам зошто, селаните ја викаат слак; чекори, чекори, ќе стаса ли на историската цел негде кај што, според неа, крвта се измива со крв?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Внимаваше. Околу него се движеше и трепереше долга поворка - нечујна, разбранета и жестока со својата притаеност: се свлекла од ѕидиштата да се врти во круг како сиво проклетство, колона во која несигурно се претчувствува нишање на румени женски колкови и студена вкочанетост на ликови готови, да обвинуваат за грев, сега кога тој, гревот, надоаѓаше со навев и се пробиваше нив многуте канали на свеста.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И самиот во раскажувањето беше сличен на лавина што се спушта од глуви врлежи, со татнеж, разбрането и грозоморно уривајќи на својот пат стогодишни стебла и довлекувајќи со себе мирис на покосена боровина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Погледот му се искачуваше долж огромната разбранета маса на океанот што се креваше и спушташе рамномерно, и големата сребрена круша, што се полнеше со блескави воздушни струи исфрлани од пламеникот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
И еве сега, и во оваа бурна ноќ, струјат јагулите под разбранетите води.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Таа одамна ја следеше татковата разбранета мисла за јагулите.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Вие почитувана Лејбовиц, во миризбите, етеричните и маслинови масла, кои ми ги испративте во шишенца, и потоа свенатите цутови на лавандата и други провансалски цвеќиња, ми испративте и неколку слики, со пригодни цртежи на полињата прекриени со разбранетите цветови како подвижен тепих.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Имаше други приоритети за големата разбранета Федерација.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Умниот човек, велеше Татко, умее да ја потчини фаталноста, како што тоа му успева на морнарот среде разбранетото море, без оглед од каде дува ветерот, да ја одржи пловидбата.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Улавееја сурферите низ разбранетата минливост и со начучулени уши залепени на даските очекуваа први да го слушнат големиот абер од големиот бран.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Циљка гледајќи го како со низок и разбранет лет се оддалечува, рече: - Ех, да имав и јас крилја...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
