пукот (м.)
Слегнеш ли долу в чаршија, минеш ли покрај дуќани - пукот и врева - работа и алат полно чекмеџе!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Во таа тајфа беа седум, а цело село чу само шест пукоти.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ја крена раката во која го држеше јатаганот устремен кон местото од каде што дојде пукотот, но неговото тело, колку да беше крупно и силно, малакса.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Клетата таа, иако шест пукоти чу, не се мрдна од местото – таков е адетот, - туку чекаше со Трајанка на раце да тропне мажот, да ја отвори вратата и да рече: „Ме чекаш ли, о невесто!“
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Без зрно и пукот ни помогна да спастриме десетина... - И тоа со врескање! ... - додаде Сандре.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но наеднаш земјата се разниша под нас, а потоа и силен пукот нѐ заглуши одненандеж.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ушите никој не ги стискавме со прсти, туку нестрпливо го очекувавме пукотот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Отаде, на фронтот пред нив, каде што татнеа топовите, хоризонтот беше затемнет од некои думани во кои по секој пукот од земјата никнуваше ново темничиште. Наместа од земјата избиваше оган.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Но дали пукотот од таква далечина може да ги исплаши прегладнетите ѕверови.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Како што неочекувано топовските пукоти започнаа, така одеднаш, неочекувано, стивнаа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Кога стивна пукотот, Трајан ја отфрли земјата, се пофати за главата, за раката, за ногата: жив сум, жив сум. си рече.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во тоа време кога Бандо и жена му ги сонуваа овие соништа, војската крстосуваше низ селото: одеа на фронт, се враќаа, пренесуваа раненици, довлечуваа оружје; се слушаше далечно пукање на топови; луѓето се качуваа на планината, одеа со чунови по езерото да чујат што подобро, се будеа ноќе кога пукотите на топовите ќе се огласеа поблиску, и со нетрпение чекаа да се пробие веќе еднаш фронтот, да дојдат сојузничките војски од Грција, да им дојде крај на овие исчекувања и маки.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Секој пукот е една убиена вошка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
По малку чувме пукот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Со едното уше од силниот пукот не слушаше.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Од пукотите, од детонацијата, почнаа да му се јавуваат пукнатини на куќата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Како што се чу силниот пукот така бате Јоле вресна како нож под вратот некој да му ставил.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Погласно прашал, мислел дека од смеењето ни пукот на гром не ќе достасал до земјата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Отпрвин е тешко: мораш да ги затнеш ушите со прсти или со памук, но подоцна се свикнуваш и пукотот само ти го затрега и тресе ушното тапанче.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
