прозрачен (прид.)
Беше тихо и пространо, сонцето грееше а далеку над Огражден се гонеа по прозрачното небо јата бели пувкави облаци. – Кај се губиш, Белич? – го наруши Мече прв молчењето. – Те барам толку време, а тебе никаде те нема.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Високите трски како ѕидови го затвораа од обете страни хоризонтот, само над нив високо и некаде длабоко напред се гледаше тесна лента сино прозрачно летно небо.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Меурите на прозрачниот бисер имаат зелени зеници.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Како прозрачниот оклоп на стаклата да го штитеше од сите тие слабости.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Осум часови работа во оваа влажна дупка ја прави кожата тенка, болно прозрачна, залепена на јаболчните коски.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Прозрачна есен низ маховина ѕвони Со црквен од и молитва Се раскопуваш Соѕидан во долината што гори.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Воздухот трепереше на сонцето, пред нашите очи; сѐ беше сосема нестварно, па и неговата рака што ме галеше изгледаше нетелесно, сосема прозрачно.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во аглите на сликата, од едната и од другата страна над портретот, беа исцртани два детски лика, со прозрачни ангелски лица, со небесна благост во очите и милност во умјасот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Долго го вртев во рацете тоа необично, чудно писмо, влажно, прозрачно, маглесто, на кое буквите му светеа со чуден сјај и од кое се теглеше конец- пареа и исчезнуваше во воздухот, од кое пафташе реа и миризма како од некој друг свет, како од некој друг живот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Пред некој ден, добив чудно писмо. Велам чудно, зашто беше прозрачно, некако влажно, воздушесто, маглесто.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Иако не можам да одречам дека околу секој збор што ни открива и најмала непријатност сврзана со некој поединец кој не ни е по волја, се лелее некоја прозрачна леснотија.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Гита Коец едновремено го жалеше (жив ли е? каде ли е? како му е?) и го прекоруваше својот маж и во лепливите летни, и во прозрачните есенски, и во овие пусти зимски солунски мугри што се редеа во нејзините бдеења додека ја исчекуваше завршницата со неговата интернација. Ќе го види ли повторно?
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Пееја, пееја, до зарипнување. Најпосле на врата се појави таа - сета во прозрачна свила.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Коледарите првин онемеа, па сите се удавија во нејзиниот поглед, а има и такви кои до века ќе си ја сладат мислата од насмевката на рајските јаболка под прозрачната свила.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Ја среди косата, се изми со нежен сапун од лаванда, малку си стави крема на убавата бела, прозрачна кожа на лицето, си облече еден долг светло лилав фустан и врз него дебел, голем и долг црн шал, лилави едноставни чевлички на мала потпетица и појде долу, кај Христина и останатите, зема пари и тргна накај бакалот кој беше на стотина метри подолу.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Студениот ветер и студенилото од очи и истиснуваат солзи низ кои белината ја гледа како низ прозрачна магла.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
