привика (св.)
Учителот се потокми да привика уште нешто: Но замолча.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Велика му привикува да ѝ ги врати јајцињата во седелото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Цртачот на стрипови, драги глувци, можеби не е „лекар на убавината”, каков што беше, да речеме, господинот Леонардо, но ги секцира „нештата” на таков начин што неодоливо ги привикува аналогиите како на првите анатомски маси на Версалиус, така и на бесконечното делење на материјата со судирање на честиците, или на господин Вазарели, да не одиме понатаму во декоративното минато.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Но таа се надоврзуваше и привикуваше едно исто така старо предание: она во кое страницата инаку се устројуваше во главнината на текстот, толкувањата, внатрешните белини.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Не треба ни да се каже дека тој извор, така привикан, никогаш не е естетски туку роднински, не е одреден со естетското мерило на слободните институции на националната (како светска) литература туку со органскиот „указ” на апсолутната моќ на крвта и тлото.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Уметноста мора да го отфрли славењето на островата на приватност, наизглед изолирани од машинеријата на авторитетот, и мора доброволно да стане шрафче во таа машинерија, слуга на новиот Левиатан кого што го привикува како дух од шише.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Ќе го притисне копчето во ходникот на четиринаесеттиот кат, вратата ќе се отвори, мрачна насмевка ќе го привика.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
II До сега го разгледувавме случајот кога некое актуално се опкружува со други повеќе или помалку проширени виртуалности, повеќе или помалку далечни и разнолики: партикулата создава ефемерии, перцепцијата го привикува споменот.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Уште од ходничето привикува Роса која ѕирнува прво кај Петра и оти никој таму, а во мигот ни кај Митра и Чана никаков глас О Петру мри, о Митру, тук сте али не!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Личен и чуден, речиси чудесен е часовникот што го добив на подарок: секое помрднување на секундарникот ги привикува на купче сите наши лета и севезден ни прави патека до шумите на детството но ни служи и како упатство за употреба на преостанатите години.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
