престори (св.)
А јас, а да се престорам во змев, да летнам, да го растурам...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Прво распаќе: По овој пат, внук внука ќе води векови. Рамнинава од плеќи планина ќе ја престориш од планина Непреод да протече.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Се делиме. Бело цвеќе Нова грутка планина се престори.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Трето распаќе: По овој пат од сите провалии побезнадежен Дожд ќе се престориш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Траеше денови и ноќи, денови и ноќи, а некој постојано трчаше и ги прескокнуваше темелите, се препкаше и паѓаше во нив, барајќи го, како некој изгубен дел од облеката, она свое насмеано и широко место, својот чекор, постојано крвав и палците и по колениците, постојано крвав на лактовите, истоштен, со последните сили, како човек, кој еве, за малку, за една трошка, што не дошол на дофат на нешто, што одамна го гони, и кој што ги прави последните напори за да го достаса, да го прескокне, и така, постојано, сето време додека нивното градилиште се престоруваше во едно проколнато место, од кое чиниш сите сакаа што побргу да се витосаат и да се мавнат, во едно чумаво место, во една болна арена, по која што умираа, крварејќи, и лавот, и гладијаторот, кадешто им солзат очите на сите мајстори, бидејќи веќе сите добро знаеја дека она си беше отидено, дека црвениот лав на сонцето беше веќе бесповратно папсан.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Неговото непрекинато мрморење сега се престори во некое чудно подвикнување, во кое се придушуваа издивнувањата, а тоа беше и единствениот начин да се преборат во себе и да бидат превидени и липкањата на еден ваков чуден, сув плач.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Волците еднаш сепак мораа да свикнат на таа безопасна светлина, што ја носеше тоа чудно суштество во нивната шума; за нив тоа се престори во едно ситно парче од големата месечина, донесено на тоа старо дрво, тие полека почнаа да настапуваат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
3. Зад огромните магли што ги дига ветрот во твојата пустина Матно во погледот нешто се престорува во вода И капка по капка во коренот на сончогледот паѓа.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
И видов дојките нејзини кои светлината небеска како ѝ се поткреваа и чув Бог како ѝ довикна: Марија, веќе зора е... Така ми исчезна во сонот Во птица престорена.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Утрината во дворот гласот беше се престорил во виолетови, небесни и бели венчиња – велигденчиња.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Да не знаеш кога престанал зборот и кога се престорил во тонски запис!
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Нивната милост се престорува во милосрдие. Ја свртувам главата настрана и пак се гледам запашкан, како туѓинец во постелата. Како тезгере фрлено, запотегалено.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не постоеше веќе никаков страв дека некое од децата ќе се престори во птица и оти ќе излета.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Црвените букви со кои беше испишан ѕидот се престорија во пеперутки, големи, чудесни, нови пеперутки, од Антарктик долетани.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Потоа сѐ се престори во проѕирна и жолтеникава празнина што му искреше од очи и пак во нив, во очите, некаде зад нив, во тилот, се купчеше.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само некои, дребните, останале сокриени меѓу лисјата, и само една голема, која лека полека, во сонот, се престорила во топка крв и се исушила потоа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога ќе го фатеше реумата, по скалите од куќата се качуваше и на нозе и на раце, та кога ќе го видеше жена му од Мил, ќе речеше: - Сигурно господ не му ја зема душата сѐ додека не го престори во куче како што му го направил на светецот Кристофор за да го казни за гревовите...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Кога ја видов првпат во нејзината прва форма, во нејзиното престорување и присторување?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Напладне се престоруваше во маѓепсано огледало во кое се огледуваа сите околни предели.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Попот бездруго брзал да го најде утрешниот младоженец и да му каже со насилена насмевка дека ангелите од Откровението на светецот Јован Богослов не бранат маж без жена и жена без маж да се земат, секако во љубомората повикувајќи ги во себе русоглавите небески жители да дојдат и да го престорат среќникот во жабок под кожув; желудникот го болел од пакост.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
