премален (прид.)
Премалено седнува во фотелјата. Гледа исплашено пред себе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Се разбудив. Се чувствував страшно премален. Од мојата постела го видов војводата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Неда ја затвора зад неа вратата и премалено се опира врз ѕидот, до самата врата.) МЛАДИЧОТ: (Дури сега крикнува.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Лежејќи тој чиниш птица со премалени крилја ниту да прелетне ниту да летне ни глас да пушти кон небото.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Промената не ја гледаме но таа веќе се случува голема прво во нас потоа насекаде се случува таа неизбежна како судбина под премалениот трем на попладнето.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ни паѓа на главите, ни испаѓа од устите и ние дишеме премалено, со починување.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но Онисифор Проказник, со тага гледајќи го колењето на премаленото и збревтаво животно, заповеда да заземат место на чука од која ќе може да се гледа на сите страни и на која не ќе бидат изненадени со напад. Свенувал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Запаѓал во очајание и удирал со главата во ѕид, во дрво, во сè што ќе му се најдело пред него. Го наоѓале раскрвавен, премален.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Носниците, премалено, издишуваа син оган. Тоа ќе биде крајот, помисли.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сосема премалена од жештината и стравот, ги набљудував Индијците коишто ги набираа своите чела, ги кршеа рацете, воздивнуваа, ги подигаа веѓите во обликот на буквата W и ги камшикуваа Индијките со погледи полни темен копнеж.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Повторно телефон. „В ред, доаѓам, доаѓам!“ викаше, премален.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Неколку мига порано врескаше и беснееше но сега беше слаб, премален од сето ова, и мајка му стануваше неколкупати за да му го грее челото со топли облоги.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Секогаш кога двете групи во јамата ќе легнеа премалени, некој од момчаците робови ќе запееше.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Се довлечкав премален до хотелот.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Мајка ѝ на Чана се огласува со премален глас Тргни се мори чупо уд там!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
IX Винстон беше премален од умор.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Те сакам... Господе, колку те сакам..., како ниедна пред тебе“, премалено рече гласот на татко ѝ. „Знам“, рече маќеата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Пуста судбина, си велеше таа кога се врати од Цариград, со сронато срце, со премалена душа.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
9. Се гласи ноќната шума и попусто вика да запреш ти не слушаш ни каменот го гледаш ни повејот што јакне не слушаш те мами сал ноќта и тие светлината в сон што им иде дур попусто некој те вика и чекорот твој свиден ти не слушаш Час е неречената песна ѕвездите кога ги виши во штамата на светот и притаената мрака што сака под тие светила скришни да ти го згасне летот ти не слушаш Истрел ги собори ѕвездите Самотнику дали го чу И како да го чуеш во итањето во тоа итање убаво на усните со зборот што ги раскрева урнатините на ноќта и во заборав ја истава црната стија на биднината Радост на итањето твое по ранетите лисја по премалениот шум сал муграта твоја ја знае и истрелот само ја чу
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
