поцрвени (св.)
— Море, каде вака, Крле, Горно мало? — го запраша слободната Бојана Катина, која со сите ергени правеше разговор и секого го задеваше — и што треба, и што не треба. Крсте поцрвене како рак.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На празниците оддалеку ја погледнуваше и засрамен, поцрвенет до уши, си ја ведеше главата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Убави, милите лисичиња зелени, мили, мили милиии!“ — се разговараше Нешка, се разговараа две китки која од која поросни, помлади, поцрвени, поубави, а мислите на Нешка ѝ беа таму далеку во планината, во Зелка, во Ѓурѓишта, во Ѓурѓовиот камен, Козјак, Трибор, Перун, негде, негде во Рожденската или Книнската планина, каде што он, тој мочко нејзин, бере дрва со магарињата и нови, нови, стопати поубави китки ќе и донесе нејзе да ја израдува, оти преку нив таа го имаше и го чувуваше самиот него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Десното око уште служи. Се напрега, поцрвенува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И секој пат, кога ќе изгрее денот, тој забележува - момата е побледа, очите ѝ се поцрвени. Не може веќе вака.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Командирот поцрвене како пиперка и луто викна: - Сус, бре шејтан!30) Што лажеш!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Го фаќаш со рацете - за час ќе ти замрзнат и ќе поцрвенат.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Додека тие така го откриваа какаото, планината пред нив веќе беше преплавена со предесенска сончевина во чиј сјај лисјата поцрвенуваа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Катето поцрвене кога му намниса за мажење, ама нели е женско и веќе во седумнаесет години, тоа знае дека така треба да биде.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
- Маќеа, не мајка, - чув како прошепоти Лидија, едно кадраво црвенокосо девојче од другиот клас, што се криеше зад нив и сите како да се збунија и поцрвенеа поради тоа.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
И секој пат, кога ќе изгрее денот, тој забележува - момата е побледа очите ѝ се поцрвени. Не може веќе вака.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Беше небричен и поцрвенет во очите.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Мамурлак Очите поголеми од главата и поцрвени од косата нецрвена. Брадата двенеделна, од вчера пуштена.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Самоубиецот, збунето насмевнувајќи се, поцрвене и стана.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Петмината мажи се насмеаја. Мартин поцрвене.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Лицето ѝ доби млечно жолта боја, а усните и беа поцрвени од обично.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Лицето на старецот, обраснато со бели боцки, поцрвене.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Прво го гледаш како се тркала во водата како морско прасе, потоа го гледаш низ нишанот на пушката од хеликоптерот, потоа беше целиот издупчен и морето околу него поцрвене и тој потона ненадејно како низ дупките да се наполнил со вода; Публиката се дереше од смеење кога потона.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Секогаш можеш за сѐ да ме прашаш, добро?“ ѝ рече таа допирајќи ја по рамото. Таа потврди со главата и поцрвене.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Петре побеле, па поцрвене. Голтна, се почеша по тилот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
