постојано (прил.)
Најголем удар доби Византија од Бугарите, коишто зазедоа од неа голем дел нејзини земји населени со Словени и од нив образуваа една голема и силна држава, која од VIII век до идењето на Турците на Балканскиот Полуостров скоро постојано ѝ нанесуваше еден удар врз друг.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од пропагандите во кои служи ќе треба да бара слобода да се наоѓа во постојано општење со интелигенцијата и општеството од другите пропаганди.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За г.Бешков попрашајте кого сакате во Битола, било тоа од персоналот на тамошните консулства, било од бугарските учители, било од влашките, било од граѓаните или најпосле од Циганчињата со кои има разговарано г.Бешков, постојано одејќи по градот без работа, и сите ќе ви кажат кој е г.Бешков.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
По добрата вечера и уште подоброто пиење, за кое време Пере постојано ги канеше сватовчините со познатите негови зборови: „Повелете, браќа, како во своја куќа, од своја мака!“ — зетот Крсте ја наду и гајдата од Перета, која секогаш беше готова да проквичи, штом ќе дојдеше некое весело друштво.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Овие тројца во сѐ се угледуваа на пчелите и мравките, постојано учеа и си помагаа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Маловата невеста Тода, други мислеа дека Крсте се оближува околу зелничето, мазничето, питулиците што ги носеа постојано Неда и Стојан и ги делеа со Крстета, трети мислеа трето, четврти — четврто, но никој, па ни самите тие не можеа да објаснат како се спријателија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Оттогаш Луман постојано преку Бошка порачуваше што да му се носи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тоа не е бледа длабочина и не е подмолен вир Извор е што постојано пени со својот зелен крик.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Преморен тој ги редеше тулите и постојано си повторуваше во себеси: „Вечерва, вечерва!“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таа по цел ден не седнува. Постојано нешто работи. Риба, мете, тресе, готви - што ги не!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Одаите стојат постојано послани со тешки скапоцени килими, а гостите се честат со маџун само од трендафили и смокви. Чорбаџиска куќа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пред очите му играше езерото, како да беше големо, бескрајно платно по кое друг, невидлив сликар постојано поминува со својата четка, му ги менува боите и дава сѐ понови и поубави тонови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
МИЛКА: (Исплашена се покорува и, постојано гледајќи во Фезлиев, повлекувајќи се наназад, не го забележува Младичот. Излегува.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
За сето време додека разговара со неа тој го чувствува Лукова, постојано гледа кон собата каде што остана тој и се штрецнува на секој шум.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тој постојано погледнува во часовникот и нервозно шета по собата. Влегува Фезлиев.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Приклекнуваше, се понадигнуваше и колената, рацете, телото постојано ја менуваа својата положба.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во неговата темнина, низ ликот на оној, што го викаше просто Брате, се родија и многу прашања, кои дотогаш во него останувале постојано нерешени, а изгаснати.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Не, тоа останало постојано тука, постојано во некакво милкање околу фатената мечка, во некакво дошепнување со неа, во некаков плач во сите негови движења и врткања околу неа, врзано за неговата стапица многу поцврсто преку млекото и преку крвта, отколку што може да се врзе за секаков синџир, врзано преку сè, што имала уште допрва да му покаже нему за животот неговата мајчица, пред да може да го остави само меѓу тие буки, во тие гори, во таа дождлива есен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од тој ден постојано пишувавме. Пишувавме в училиште, пишувавме и дома.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
И за сето време, додека ја посегнуваше својата рака, сега веќе потклекнат, за сето време, додека ја приближуваше својата дланка до онаа кревко, подисплашено срнче притерано до ѕидот, мислеше само на тоа колку му е близок ножот, мачејќи се постојано да го има ножот во својот дофат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
