пораз (м.)
— „За плач е час... Свршеникот непријател го уби трпејќи пораз во Стан.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
144. Браќата Асен I (?-1196), Петар II (? – 1197) и Калојан (? – 1207) се обновувачи на бугарското царство, кои успеваат да ѝ нанесат тешки порази на Византија и да ја прошират својата држава.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
109. Тогашно село во Бугарија, каде што српската војска претрпе тежок пораз во Српско-бугарската војна од 1885 год.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ИЛИЈА: Жив за среќата на малечкото да не е сироче, а за поразот од кир Ристаќија! (Арнаутите навлегуваат и ги навртуваат кундаците од пушките кон присутните).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Го чув неговиот трепетлив глас, стравот во тој глас, поразот во тој страв.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
За напад од Тиквешието требаше да се подигне скопскиот беглер-бег, a трето, кадијата се исплаши сам на своја глава да ја подига таа акција да не претрпи пак пораз кој може да го налути султанот та да настрада.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
На тиранијата ѝ е потребен твојот очај, поразот на тие што не се согласувуваат со неа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Жртвата му го одречуваше правото на победникот кој ги испратил тука своите судии и своите сведоци за да го признае пред нив својот пораз.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но, кај овој човек, што беше поразен првпат во својот век, поразот беше бескраен, вечен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Буден, само колку за да ја сфати сета острина на својот пораз, една проклета, нерадосна будност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега беше буден. Лежеше, буден, врз своето тврдо легло, а во собичката стоеше истиот оној ден, што го виде неговиот пораз.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Искинатите телефонски мрежи и железничкиот сообраќај меѓу Битола и Солун, запалените беговски чифлички кули и слами, оружаните напади во целиот битолски револуционен округ, поразите на аскерот скоро во сите операции, му задаваа сериозни грижи не само на валијата и пашата во Битола, туку го натераа сериозно да се замисли и Хилмипаша во Стамбол, а преку него и самиот султан Абдул Хамид.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ти млад остана до денес не познавајќи ги ни болката на поразот ни пустошта на староста.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И си велам, ете, само тие, единствено тие можат да кажат како човекот го преживува и го поднесува поразот, каков треба да е во битисувањето човеково и во битисувањето наше, во непреболот наш и како треба да издржува страдајќи.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ете населба, то ест место, каде што христијанската верска догма не успеала сосема да ги надвладее паганството и митологијата, туку приопштувајќи се кон нив и испреплетувајќи се со нив, со нивните обичаи и празнувања се натоврила како со бесцени камења, и историјата, припокривајќи сосе малтер на легенди и преданија, печалела за други, за завојувачите, додека за тукашните ги резервирала страдањата, прогонствата и истребувањето, а заедно со нив правото на бој и правото од сето тоа да разгрнат епски духовни мегдани, кои, во текот на времето, неуките но интелегентни души на жителите на Потковицата ќе ги преобратат во фактичка своја историја и врз неа ќе прикрепат една колку рурална толку здрава и чиста егзистенција, која, пак, несполуките и поразите, кои се јавуваат како негација на сѐ живо и движно, ќе ги извиши на рамништето на својата вера во опстанокот и тука ќе ги озакони како судбински збиднувања во човековото битисување во овие краишта.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога последните сончеви зраци замреа зад западните планини, таа, уморна и бесна поради немоќта, но, како секоја жена во дното на душата задоволена поради поразот, го поттикна момчето: Се предавам!
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
— Дека сме живи, вели, дека сме причина за поразот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас и самиот претчувствувам некаков пораз.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
За поразот на Демократската армија сега бевме криви само ние.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
