полјак (м.)
Бегот те дере со десеток и со други давачки, па полјакот, па заптии...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Последниот нејзин жител – полјакот Аврам, кој што беше страв и трепет за децата што идеа во бавчите да крадат праски умре за време на војната и на негово место не дојде никој.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
По земјата имаше послана куп свежа слама, на испреплетените гранки горе на покривот стоеше закачена лејка за вода, останата бездруго уште од полјакот и ништо повеќе.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Дури српскиот кмет, протуѓер и полјак носеа кокарди со двеглав орел — грчките со крст.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Како е снаа ми Петковица, децата? Како е коџобаџијата Трајко, попот Стево, како е протуѓерот, Злате полјакот и сете со ред в село?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бегот барал да му се плати штетата, па го пратил полјакот така да му рече на Лумана.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Полјакот го фатил и му кажал на бегот чие е.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Ах, проклетникот, - викаше полјакот и гледаше во луѓето. - Каде е, каде се крие? Кажете?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Гледате ли, гледате ли, луѓе? - врескаше панично полјакот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Од другата страна се покажа селски полјак.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Гласовите просто го збудалија полјакот: трча како изветреан де ваму, де таму.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
3. АМИ ЕДНА СТАВА ШТО ИМА, АЈ МИ СИ ОДИ - оди си, значи, во небрано лозје да те фатат, па штом полјак те улови средсело да те води да не знаеш ни роденденот на која ти е дата...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Двесте души нѐ исплашија и нѐ нападија со еден плотун како чавките Дервиш полјакот во Бзовичко, та ќе го дочекаме Џавидпаша со две, а може и дваесет илјади души.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Некогаш на замин, по „добар лов" ѝ потфрлаше на мајка му по некоја и друга лира да ја ублажи сиромаштијата и да не го избришат од нивните тевтери, да има лице да се прицне некогаш кога ќе го подгонат полјаците, заптиите и фариите од Полчишта.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тие фатија „трговија" со полјаците, ќаите, та дури и по понекој чифлигар и сите се вратија со по една две пушки, а потоа продолжија со „трговијата".
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И полјакот го враќа Стојана Пејкоски и му бара „многу години“.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Секој гостин се испраќа, му вели војводата, па и јас сакам да те испратам. - Не правам повеќе гости, се моли Џемо полјакот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Иди Џемо, полјакот од Прибилци, иди во Жван и го среќава Стојана Пејкоски.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
О, господе, можеби сега тие имаа други имиња, други знаци, можеби тие сега беа Унгарци, Руси, Полјаци, Французи, Чеси, Германци, им го кажувавме прекрасниот сон за родниот крај, каде беше тој, нели си спомнувавте, имаше еден рид, еден рид со сонце изутрина, па потоа една мала рекичка, оттаму реката пак се протегаше шума, една сребрена, една златна шума и небото над неа исто такво, нели...
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
