полета (св.)
О, зашто не забравам млади години, Детинство, најхарниј дар, Кичести полета, зелени градини, Младиј сос овци овчар!
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Се сретнавме под прозорецот на Ана - тој со дигнати раменици како да ќе полета, самоуверен и исклештен, јас подведнат, намуртен, лут.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Полетаа каменици. Огорчени протести.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Рипна весело, набрзина си ги испегла своите замрсени пердувки и полета во студената зимска вечер.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Врапчето се издигна зашеметено над трендафилот, збунето полета в десно па в лево и го снема меѓу дрвјата на соседниот двор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Стоеше во просторната сала, наострен како откочена пушка и сега ја држеше во својата дланка онаа рачка, што требаше само да се притисне, за сите делови од бичкијата да полетаат во своите виорни, а сепак строго одбележани движења.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Полетуваше по неа, полн со топлината на таа своја тивка игра, во која потреперуваше и некаков безшумен лет на преперуга, некакво бело танцување, и некаков безграничен устрем на галеб, во таа бес тежинска собраност на сѐ, што постоеше од него, само во тој поглед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Белите морнарски капи полетаа угоре, за поздрав на првата пролетна ластовица.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Штом ме виде полета кон мене со раширени рачиња: - Тато, тато, да видиш!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ја спуштив Биле на тревата, а таа како пеперутка, со раширени раце, полета кон својата праска. Тргнав по неа.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Кучињата пак полетаа удолу. Пламенот ги окуражи. Бојан тоа не го очекуваше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Пеперугата од тревите полетува по трагите на божилото.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
- Не гибајте ја, вели некој, треба да видиме кон кај ќе полета.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Давиде Недолетниот ги крева рацете и коледар скока околу огнот. Ќе полета со чадот. 130
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Давиде Недолетниот видел риба што изрипала од реката и полетала кон небото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Лани на Грамос, откако одлетуваа авионите, од своите карпи полетуваа орлите. Со писок или со пискливо лаење, да, тие кога пискаат чиниш лаат, се довикуваат.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Некои жужлиња веќе ми дошле в уши и дрвото, над нас, ми полетува кон небото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе ти помогнам, му откликнуваше таа на еден осамен човек, и дури сонуваше крај него. тој низ неа го препрочитуваше житието на морето, ја впиваше неговата синина, па одново бела полетуваше во зорите сѐ до капка одново дури не го препишеше морето и дури не ги јагленоса ѕвездите мапи на неговите кораби.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Музиката ќе засвири, а јас веќе ги поткревам рацете, ги ширам ко крилца пред полетување.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
