поинаку (прил.)
Но ако при националното разбудување на Македонците имавме друг вид на политичката карта на Балканскиот Полуостров, тогаш Македонците ќе работеа сосема поинаку.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Мајка му на Димка вртеше глава, чиниш кос е, и му се потсмеваше: - А јас поинаку ја знам таа приказка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Чувствувајќи дека брзо ќе ја изгуби свеста, просто, како поинаку и да не може да биде, узна: ако некој не му помогне, нема да стане.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Живееш во еден град триесет години, ги познаваш сите негови жители, а сега, наеднаш, читајќи весник и бавно чекорејќи, запаѓаш меѓу непознати луѓе, поинаку облечени од оние што ги познаваш, со поинакви очи, со поинаков говор.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Зашто поинаку чувствуваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Сѐ. Инаку ќе се обидам поинаку...“ Се насмевна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зад следниот рид ги чекаше сиромаштија: свечено тажни гнезда на луѓе, свет што живее, што пати или се радува поинаку и од едниот и од другиот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сега чинам Францељ, ти мислеше поинаку кога нѐ веселеше нас: барем уште еднаш со Минца да минете по зрелиот разбушавен клас.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
- Пред пет години. А сега е сѐ поинаку. Сега Жаклин е чесна жена.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
(Кон Неда.) Госпоѓо Христова, јас не Ве задолжувам да молчите за ова што го видовте. Јас не можев поинаку.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
„Поинаку требаше да стане сето тоа!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше тоа пак само едно просто продолжување по посоката на будењето, само едно растење на осветувањето во него и тој сега плачеше, увиснат и безволен за секакво друго движење, од тоа, што не можеше никако поинаку да го искаже она, што се случуваше со него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Само тоа сакав да ти кажам. Лошо си ја одбрал. Ако мислиш поинаку, можеш да останеш.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мислеше на ловот, сега сосема поинаку, за миг губејќи ја од своите мисли сета таинственост, што ја имаше до вчера во односот кон него, а нешто што се изроди во сиот тој поминат ден во него, низ онаа проклета притивнатост во сѐ, што правеше со своите раце, и што мислеше со своите мисли, нешто како негов внатрешен отпор кон таа помиреност во неговите движења, го распалуваше во оваа квечерина и го правеше наострен и здивен за уште еден обид.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но свршија ли часовите, тогаш сѐ е поинаку. . . Никој ништо не ни може.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Коле повторно во себеси го дочитува докрај, а потоа почнува гласно и од почеток: „Драги Коле, Можеби ти е чудно што ти се обраќам со писмо, но поинаку не можев.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А Марко му рече: „ Не можев поинаку ... Нешто ме давеше во градиве.“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Таа е дете. Затоа знае да гледа поинаку. Ѝ завидувам.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Гледам, се чудам и се прашувам: зошто Билјана гледа поубаво и поинаку од мене?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Тогаш поинаку, - рече Бојан па повторно ја фати овцата, ја опчекори, ѝ го стегна вратот со колениците и ја подметна нежната, изгладнета Снежанка да цица.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
