познае (св.)
Така и ние человеци сме создание Божие, — да познаеме отца нашего Бога.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Кучката Лиса лежела на врата и веднаш не го познала Силјана, та го слајала: "хам, хам, хам."
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Лели те довеал ветрот у нашава земја, кај што човек не дошол досега, му рекол, ќе ти кажам од кај те познавам, чунки си имал касмет да се видиш со мене и гостин ќе ми бидеш у мене.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
МАНОИЛ: Не, те познав! Те познав веќе!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Таа оттука излегува и ми се јавува… Како не ја познав?
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Пак и мустаќине ги бричел, како сега овде в град, та ела познај го.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Јас умеам да познавам и да ценам што е лошо, а што е арно. Ова е лошо - фрли го!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ме праша дали се познавам и натаму ми рече да говорам со него.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Но на другиот ден никој не можеше да го познае водоносецот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
По гласот Мече позна дека тој е или негов врсник или малку постар од него.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Гласот таа веднаш го позна, се уплаши од него и се разбуди.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Така гледајќи, виде дека е селанец во селска кошула облечен, со бели гаќи и чорапи, а кога погледна поостро, го позна и човекот. Никој друг — туку овчарот Ристе Богоев.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Одеднаш ја позна. — „Она е, она ! ... Ами сега?“ — се праша и нозете му се потсекоа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го позна иако лицето на богословот не беше оформено на таа далечина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Иако дојдоа преоблечени во бело, иако докажуваа дека ми се пријатели, дека од Него се советувани да ми помогнат, ги познав, имаа половина лице: едно уво, едно око, една ноздра, и се движеа во правилен круг околу мене, злокрва глутница што не носи надеж и не нуди утеха.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ако ме познаваш, познавај ме, се согласи човекот. - Тоа мене не ме засегнува. - Не, не... Навистина те познавам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го позна ракописот. Тогаш требаше да се фотографирам со пликото в раце, мислеше сега.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Па јас тебе те познавам, човеку, срдечно рече. - Те познавам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
По сакмата и капата го позна татка си свиткан врз големиот камен од портата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
