поет (м.)
Бодни, о поет, твојата муза да летне над раширен свет да пее со горчлива солза за гладни под ропски гнет.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Ванчо Николески е поет кој е роден на село, живее на село, работи како учител во многу наши села и како син на нашето село, тој во своите творби најмногу го одразува нашето село, пишувајќи за него топло и непосредно.
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
После ослободувањето, во новостворените услови на нашата Народна револуција, тој се пројавува како детски поет.
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Ги измамува луѓето...и само со поетите има допир силен ко најприсно сливање.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Сал нив им ги отвора широко зениците топли од сонувања за дни недонесени, меѓу сите предели ги брише границите... Затоа поетите гледаат занесени.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И сигурно - и во овој град јас ќе бидам најнежен поета. Но попусто - сонот си е сон, а животот други далги влече.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Таквите ноќи се разбирливи и привлечни за вљубените и за изнасилените поети. И за астрономите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Јано, се нишаше и се слушаше себеси. Јано, сакаш ли да седиме пак на трева тројца - ти, јас и бронзениот поет? Кажи, сакаш ли?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
На поетите и на шутовите секогаш се им било дозволено, се смеуреше вртејќи им грб на браќата. Јас сум по малку и едното и другото.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Пците, улични, поети гласно се возхитуваа од ѕвездите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во својот познат есеј „Поетот за критиката“, Марина Цветаева, ќе рече: „ Сè вслушнувам во секој голем глас, кому и да му припаѓа тој.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сликата во поезијата Според Мандељштам некои поети имаат звучно доживување на светот, некои ликовно.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Едноставно, потсвеста е таа што доживотно ќе ја прогонува личноста на поетот и ќе го возобновува архетипот, но никогаш, и покрај огромните напори, авторот нема да успее најпрецизно автентично да го репродуцира (за среќа!) туку осознавајќи го ќе го надградува со својата филозовска порака и имагинација.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Поет - по порачка На Монмартр, Кире ме запозна со една „знаменитост“ на оваа плоштатка.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А на бреговите на оваа река големиот германски поет Хајнрих Хајне ја испеал многу познатата песна „Лорелај“, инапириран од народната легенда за една самовила, која со својата убавина ги омаѓосувала сите што ја гледале.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
На прочуените гробишта на „Монпарнас“, на север од станицата, се гробовите на француските поети и писатели Бодлер, Ги де Мопасан.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Сите постари го минале тоа, кај сите се појавувале истите чувства, и сите „шашавеле“ како што тоа го вели поетот Антиќ.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Второ: сакам да истакнам дека во песните на поетот Антиќ е даден одговор на многу нејасни прашања што децата си ги поставуваат кога ќе почувствуваат дека се менуваат, дека нешто врие во нив, дека нешто ново, непознато, таинствено се случува со нив.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сонцето и на поетот му треба во сончева песна да го стави и убавината на светот да ја слави.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Во домот најмалку трипати во месецот доаѓаа одговорни другари, добротвори, благородни луѓе, граѓани, татковци, мајки во потрага по своите деца, задолжени активисти, предавачи, артистички трупи, поети, морнари, секакви гомнари, потоа некои си другар и другарка Лажоски, маж и жена или брат и сестра, чудовишта, инспектори по здравје и хигиена, едни вечно гладни луѓишта.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
