подрум (м.)
Мајка му се враќа од подрумот и продолжува да работи низ претсобјето.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ване олеснително воздивнува. Се куртули од тоа мачно слегување во подрумот.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се спуштав во подрумот, го отворав сандакот, со она слатко чувство на таинственост и по којзнае кој пат, пребирав по неговата внатрешност.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Само таа мисла беше во мене, Кејтен е во подрумот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Никој дотогаш немаше ѕирнато во тој дел од домот, ѕвонарот беше целосен и единствен господар на подрумот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Тој умира во подрумот...
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Четири години ја пеев „Народе македонски...” и четири години заради таа песна го пиев грчкото масло и серев по грчките жандармериски и полициски канцеларии и подруми.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Се убеди дека свлекувањето на кожата е поризично ако е под земја, во најдлабокиот подрум, отколку ако тоа го направиш во театарот, пред очите на слепата публика.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Сѐ како што беше. „Од подрумите на Лубјанка се гледа само Сибир“, велам и — оп, опали.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Лицето му е камена, неподмитлива маска - без знак на лутење, непроѕирно. Синот бега во подрум.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Еден ден мајка ѝ забележа миризба од тутун во подрумот и се чудеше од каде е таа.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Весна ги криеше цигарите во подрумот за да не ѝ ги најде мајка ѝ, та кога ќе одеше да земе нешто од подрумот, пушеше пред малото прозорче за да излегува чадот надвор.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Улиците останаа пусти, децата тажни, козите се криеја во подрумите. Зацарува стравот, како пред војна.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во подрумот се чувствував како статист во воен филм.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Сега јас пораснав, имам чувство на сопствено достоинство, викендичка со градина и подрум со муниција.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Повеќе не се нервирам, решив да преживеам. Гледам како малите тивки патриоти ги преместуваат кириличните книги во подрумите, на своја рака, се разбира, но еден ден потомците ќе им бидат благодарни.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
На звукот на сирената за воздушен напад ја грабнував торбата и трчав во подрум.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Сите тие предмети кои ја исполнуваат куќата од подрумот до таванот ги тиранизираат оние што ги поседуваат.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Но, дека во концептите очигледно настанува хаос (хаосот е етер!) доказ е и пробивањето во материчниот простор на подрумот (кој служи и за „оплодување“, точка на средба не само меѓу внатрешното и надворешното туку и меѓу машкото и женското, а што можеби е едно те исто?!) на младиот господин Робин, уште еден сперматозоид во беспоштедното умножување на одрази, знаци и медии?!
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
