пламне (св.)
Ал' не слушајат му молби Турци крвопијци, пушка пламна, пушка пукна в турски раце клети, зрно оловно продупна белите му гради.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
О ти, моја душо страдна, О ти, ум мој – пламнат жар, не се нити сенки вијат, нити мајкин страден лик, туку, ах, е прво либе, сон не знае, гори в жал гради кине век да скрие – чека в младост ноќ и ден.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Сето тоа му расправаше сега Белич, сиот пламнат и возбуден од големите и радосни преживеаници што ги чекаат таму.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тие веќе не беа рибини очи како порано, беа две парчиња пламнат јаглен.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Огнот се вивнал и пушта златни пламени и искри и на Доста ѝ се претвораат во безброј ѕвезди што ја осветлуваат куќата за подобро да може да ја види нејзината искра, од која има да пламне силен оган во нејзината згасната душа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Кој не може? — пламна „грчкиот“ патриот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пламна. Крвта се згуснуваше во неговите прсти, стануваше тешка и опасна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Лицето му пламна. - Што? Што рече? Те прашувам, што рече?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пламна од ударите на тие зборови. Почувствува дека точно преку средината на челото му се напнува мрачна, злокобна жила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Султанот пламна на овие зборови: – Кој ги погазил моите закони?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Кадијата пламна и рипна од столот: – Како? Мојата заповед не се исполни? – тргна и му се приближи на Суља.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
„Не престануваш да им удираш печат на луѓето“ , пламна првата кртост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Високо во воздухот, се позлатија и пламнаа кубињата од црквата Свети Климент.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Тогаш запри ги водите“ , бесно пламна брат му и отиде како што дојде, темен, подгрбавен, со големи очила на ковчестото седло на носот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
По вторпат во тој ден пламна, сепак зачуден од една таква идеја слична на се што правеше во својот бестемелен живот. „Она со касата ви го простувам.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но Илинден пламна. Востанието веќе ја тресеше земјата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Гнаса... - пламна наеднаш Арсо. Глигур му ја затна устата со дланката.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Еднаш, како запален стог сено, во еден здив, пламна сета сува шумурина на буката и го опфати по целото лице.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Така е, така! - пламна Даме. - Ние никаква помош од бугарскиот двор не примаме.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Друга запалувачка граната падна погоре и експлодира во чатијата на една сламена куќа. И таа куќа пламна.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
