питомина (ж.)
Нешто чудно се случуваше со него, некаква питомина и благост се влеваа во неговото срце.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
3. Еве ја таа питомина тој миг, таа света засјаност на мечот.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
„... Мајка, со својата питомина, срцето, со својата кроткост, со својата тивка моќ, со добрината која зрачеше од нејзините очи, умееше во себе да ги поврзе разликите од монотеистичките верувања, во некое свое заедничко верување.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Мајка, со својата питомина на срцето, со својата кроткост, со својата тивка моќ, со добрината која зрачеше од нејзините очи, умееше во себе да ги поврзе разликите од монотеистичките верувања, во некое свое заедничко верување.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Во чудесниот Арл пленеше сината питомина, од сите страни. Во блиската околина се извишуваа ветерните мелници.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Самотија. Питомина и тишина. Одвај чујно, туку-речи, лижејќи го карпестиот брег, плискаат езерските бранови.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
А да беше старата питомина во мајкиниот поглед, таа сигурно благо ќе го прекореше оти костумот му е толку искинат и бербатосан.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
