писател (м.)
А после Симонид изнајде и додаде уште две букви, писателот Епихариј изнајде три букви и се собраа 24 букви.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Смешно фрлајќи ги нозете во скинати калоши натака-навака минуваше покрај дуќаните и на свој начин тргуваше покажувајќи ги гипсените фигури: - Народе, една златна помпадур - две чашки ракија, Толстој, гроф и писател, и неговото величество Александар Први - три чашки...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Уште пообемна е неговата општествена дејност: бил секретар на Друштвото на писателите, секретар и претседател на Македонскиот ПЕН центар (сега почесен потпретседателот), основач и претседател на Граѓанскиот комитет за македонско-грчки дијалог и разбирање, основач и претседател на Хелсиншкиот комитет за човекови права на Република Македонија (сега почесен претседател), член на бордот на Транспарентност Македонија, член на писателите при Универзитетот во Ајова, САД, главен уредник на издавачкото друштво „Стерна“.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Јас сум драмски писател кој ја прерипува драмата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Подоцна се зачленил во Независни писатели на Македонија.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Еден е од иницијаторите за формирање на Друштвото на писателите на Македонија, а едно време бил и негов претседател.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Коле Чашуле: Избрани драми белешка за авторот романсиер, драмски писател и публицист.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Во уводот, на една прошетка по старо Скопје, до Старото кале на кое се наоѓа црквата „Свети Спас“, писателот ја открива својата намера: „Тука, среде црквата, во ореов сандак, нарежан на шари, лежи еден војвода“.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Таа веродостојност, писателот ја потврдува, и со наведената литература која ја користел за создавање на своето дело, какви што се спомените, записите и биографиите на Јаворов, Пандо Клјашев, Анастас Грчето, Ѓорче Петров, потоа раскажувањата на писателот Ѓорѓи Абаџиев и на некои илинденци и учесници во востанието.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
3. У СЕКОГО ИМА МИСЛА, НО КОЈ ЈА ИМА ЧИСТА - и "модерните" писатели ја имаат таква во својата глава, но дека на хартија ја ставаат со врзулчиња триста читателот сам врз својата глава облози треба да клава...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
На прочуените гробишта на „Монпарнас“, на север од станицата, се гробовите на француските поети и писатели Бодлер, Ги де Мопасан.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тој процес во руската литература започна многу порано до појавата на големите руски писатели (Гогољ, Пушкин и други).
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Со сета предност и сиот баласт на своите млади и непрегорени години, Живко Чинго се вредува во нашата книжевност како еден од ретките (и: дали - последните?) писатели идеалисти, ако тој збор пред сѐ, го сфатиме како антитеза на инертната, бескрвна, апатична незаинтересирана и апстрактна симболика на рамнодушните.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тие грчовни изблици на најеминентните писатели биле секогаш, едновремено, и плодни и залудни.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Во истиот миг, младиот писател сеќава страшен студ.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Тоа е неоспорно – се наближува кон него – Писател?
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Таа ноќ, бодро чекорејќи кон хотелот, надлежниот писател од престолнината чувствува дека престојот во Северните шуми добро ќе му користи.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
— Во 49 година дојдоа група писатели од социјалистичките земји. — Тоа не се странци, вели. — Имаше и еден Французин, му велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Макс Левенфелд, по потекло Евреин од Босна, го напушти вилаетот, на писателот и свој, заради омраза, не из'ртена во него туку околу него нашинска омраза, взаемна во допирот и во животот на нашите луѓе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
