пенкало (ср.)
Се обидувам да запишам нешто но пенкалото е премногу бавно, затоа станувам и одам во круг.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Репортерот - млад човек, исчешлан со патец и со пенкало во рацете.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Ако воопшто имаше време да помисли на тоа, го вознемируваше фактот што секој збор што го изговара во говоропишувачот и секој потег на неговото пенкало беа намерна лага.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тој им одобри да ѝ купат. Ѝ дадоа и пенкало.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Перодршката беше архаичен инструмент, ретко употребуван дури и за потписи, а тој ја набави кришум и со големи тешкотии, само затоа што чувствуваше дека убавата бела хартија заслужува да биде испишана со вистинско перце, наместо да биде исчкртана со хемиско пенкало.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
По малку отсутно, О'Брајан се пипна по два од своите џебови и потоа извади еден мал бележник со корици од кожа и златно пенкало на мастило.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А, пак, да ми ги отвора фиоките и да ми зема пенкала и ливчиња, никако!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- Бато, може да ми дадеш едно пенкало, моето престана да работи! – ќе му речам, влегувајќи ненадејно кај него, и додека да се сврти, веќе сум блиску и ѕиркам преку неговото рамо.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ставив и два ремени, еден поширок, друг потесен, според кројот на пантолоните, црни чевли, малку долна облека, една жолта четка за заби, две хемиски пенкала и уште некои потребни работи.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
А бидејќи десет години ништо не сум напишала, можеби ова пенкалце со кое Александар се обиде да ме удри ќе ми помогне, така си помислив.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Можам да видам дали навистина нешто не е во ред со нашите пенкалца и моливи, затоа што десет години ништо не сум напишала, па можеби ми се лути или се расипале или сѐ ова се случува поради Александар.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Пак нацртав неколку ураганчиња на листот, но секојпат кога ќе го придвижев кон средината, пенкалото престануваше да работи.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Кога ќе се затуреше негде моето пенкало тој ми го понудуваше своето.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Бдеам покрај неа со празен лист и пенкало во рацете.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Ме бараш помеѓу страниците, а еден добар дел од мене сѐ уште е … во пенкалото.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Се мразам што не знам ни штекер да сменам и ништо од пенкало потешко да кревам се мразам себеси што самиот се мразам а дупло би се мразел ако сам се сакам
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Само треба на врата, кога трга на излет, да му се подаде тефтер и пенкало, зошто бајаги е излапен, па да си запишува што му се случува и да си ги скицира тоа позите, за да ги испробувате по дома кога ќе се врати.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
А, за секоја евентуалија, за нечитачите, на тезгата ќе изложам грицкалици за нокти за нервозни гризачи, камен за распукани петици, жилети за очајници и фластери за оние што по сечење вени стануваат пишман, па, ако пишаниот збор случајно не им се допаѓа и оние од инспекторатот при министерствата за разни и безобразни, како и за сѐ и за ништо, може ќе бендисаат некое сино пенкалце или запалка со која ќе оди резервоар со плин за полнење за штедливи, со моето отпечатено име со златни букви на него, како кандидат за – ништо и за никаде!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тоа е како најкомплицирана и најтешката задача по математика која ти ја даваат на училиште, а ти немаш друг избор освен да го земеш пенкалото и да го вклучиш мозокот за да ја решиш.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
