пев (м.)
Што е поетот со нив? Предел певлив, трпелив, Пев висок, недосеглив.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Во далечината се гласеше и петелскиот пев. Сонцето сигурно изгреваше.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
дамнешен запис Татко Секој ден Одеше на кланица Татко Секој ден По малку Умираше. пев (поезијата) Го вкусив Тоа горко Јаболко Тоа диво Миризливо Опасно По Живот Горко Јаболко.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Такви мигови преовладуваа и сега, а на нив се надоврзуваше татковиот пев.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
- Добар ден Кољо! - го прекина Игор Лозински стариот рибар во тивкиот весел пев.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Игор Лозински, видливо расположен, започна тивок, носталгичен пев.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Препознатливоста и лесната идентификација на поетовиот пев е дополнително сведоштво дека Анте Поповски прецизно ја кодирал својата поетска шифра во сопствениот јазик, па сега и кога пее со одглас на веќе испеаното, но и кога пее со залог во новото и (можеби) претстојното, читателот мигновено го спознава неговиот отворен, оригинален, јасен и засекогаш втемелен поетски идентитет.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
По дваесетина поетски книги, испишани во згуснат пев, да почнеш со една поинаква постапка, навистина беше тешко.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Со нив требаше да се заокружи овој Реквием, во чие поетичко јадро, во неговите првични, рани песни, смртта на поетот е доживеана и искажана во еден неоромантичарски и симболистички пев при првичното модернистичко искуство, како смрт на славејот во занесот на пеењето, кога сето битие на поетот е обземено само од чинот на создавањето на песната и од поттикот таа, долго носена во себе, да се испее, да се забележи и соопшти.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Тогаш неговиот весел и полетен пев прострујуваше во куќата и тоа беше сигнал дека Камилски сретнал добар автор меѓу многуте книги во својата библиотека.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
