патче (ср.)
Така си мислел Силјан и си патувал по патчето што го нашол.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Патчето било низ едни ливаѓе и во ливаѓето имало киселица, та Силјан си набрал и се изнајал од неа.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Се помачи додека излезе на патчето, за што сувите износени опинци ѝ се лизгаа по чипецот, но потоа бргу се изгуби зад ридот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш под нив на патчето од орманот излезе дедо Ангеле.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Го грабна буклето од кладенецот и побрза до патчето кон нивјето.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Три сенки бараат и наоѓаат козји патчиња во мракот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Оттука до првото маало на малото село, секое патче се губи во неплодна скрка и полусуви горници.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во ова време на другата страна на мостот, високо над карпите, во тесното магарешко патче беа веќе наместени на своите метерзи две-три стотини вооружени Мариовци, меѓу кои и Анѓа со Стојана зад еден голем камен најгоре на пусијата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Момата што секое утро, во исто време, одеше на изворот по вода, помина крај него со својот земјен сад, зави по каменото патче и заслегува надолу.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сонливите води на езерото нежно се будеа, бели и светли, кога тој го рашири и последен пат своето платно на истото место, крај црквата, од каде што водеше стрмно, кривулесто патче долу до изворот на езерскиот брег.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А се знаеше: скоро секогаш околу пет часот попладне, по патчето што низ угорницата обрасната со маслини, се стрчуваше преубавиот бел коњ со својот мал, црномурест јавач.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Пропаѓајќи до градите во снегот, валкајќи се, помагајќи се со пушката, со стапот, Бојан можеби измина дваесетина метри по угорницата, каде што под снегот требаше да биде патчето што водеше кон Гола Глава.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Вака знаеше, патчето води право таму и држи се за него.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не помина многу и на патчето од долната страна се покажа човек на коњ, ситен како некоја бубалка, лазеше можеби една минута по патот и заедно со него се изгуби во шумата над чистинката.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тие ги зедоа пушките на готово и се загнаа кон патот каде што лаеја пците. Не помина ни петдесет минути, по патчето откаде што дојде дедот Јован, се вратија војниците со еден селанец пред нив, кој си водеше маска со две торби и секира на самарот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Илија си зачури со цигарето и покрај мелот, по тесното патче, се приближи крајната куќа од долното маало.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Уште сонцето не искочи од ридот, Толе со дружината ги фати карпите во Мечи Дол и го опседна тесното патче.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
- Каде Капинко, каде чедо мое, ѝ велам, што ме влечкаш кај што нема ни пат, ни патиче. 156
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од сртот, од Плоштина, до водата се стигнува по едночудо разгазени патичиња, а од населбата во Потковицата само по едно кое е добро натратено и кое, откако ќе ги прегази Мала Вода и Голема Вода, се издвојуваа од Градишки Пат и низ Деркова Дрма трага право пругоре.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И така, држејќи го за раче детулето од Оредна Чибикоска, со пушката преку рамена, си отишла пругоре по патчето.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
