патос (м.)
Под неговите нозе, на патосот од автомобилот лежеа неколку револвери, пушки и шипки динамит.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Собата беше тивка, без никаков звук. Старецот не се ни помрдна на патосот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Во банка посегнуваш по паричникот во внатрешниот џеб од сакото – сите легнуваат на патос.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
И покрај сите активности, напиша значајно книжевно и публицистичко дело на албански јазик, далеку од преродбеничките утилитарни шеми и националниот патос.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Од фрижидерот да вади јајца и рамномерно да ги фрла на патос?
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Зар тоа доволно не објаснува од каде сум“, ќе соопштеше со некој нагласен патос уметникот - Генерал, и наеднаш ќе се сепнеше и самиот изненаден од големината на зборовите што ги изрекол, па затоа и ќе се насмееше.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Томе на Борис Бидџов и некои други што се собираа во берберницата на неговиот роднина, му помогнаа на Танаско да се очисти местото, да се загради и покрие (сите се чудеа ама Танаско пронајде вистински греди за диреци и чатија, штици за под терхатијата на покривот и штици за над терхартијата за патос).
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Ако среќавањето пред тој јунски ден, во јануари на таа година, со пламените стихови на „Очи“ и „Љубов“ говорени од Ацо Шопов на конгресот на македонската младина во скопскиот офицерски дом беше сето во егзалтацијата и патосот на големото славје на слободата и во првата фасцинација со убавината на ослободениот македонски јазик, доживувањето на Рациновите елегични, чемерни стихови на болката и убавината на неговата Балада, се откриваше како трагично идентификација на самиот Рацин, во смртта, во онаа „кара смрт“, со непознатиот војник од една друга војна, - Големата, „световната“ - идентификација што ги исполнуваше и обединуваше луѓето во заедничка тага.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Напротив, Маркоска, жестоко (уште една конотација со терминот Естуизам) ги сопоставува во својата поезија елементите на прочитаното и доживеаното и навидум детски, наивно, поентира во манир на Зен-мајстор, со своите чудни и на моменти апсурдни разрешници на така строго (метрички) „излеаните ” форми импрегнирани со лирски патос, но со саркастична глазура, за оние кои го гледаат само одблесокот на мислата од семантичкиот габарит на „направеното”...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Првите години дури спиевме на патосот, немавме телевизор, намештај.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Ги врзувам врвките на удобните обувки иронија и газам со нив по светнатиот патос на сарказмот.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Баба Маре парите од оваа сезона ќе ги вложи во патос и пенџериња и до година: „Како хотел ќе биде куќата.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Мелодрамата ги пресадила јунаштвата, борбите и патосот на класичната трагедија во релативно едноличниот свет на буржоаското постоење.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
