памети (несв.)
Во тефтер не ќе влезе. Памети, па врати, на душа ти.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
А не беше секогаш така. Јас сум стар паметам.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беше средностав, згрчен во дваесетгодишно палто, бос, неизбричен, со тешко определиви години. беше човек што со нешто особено во исто време привлекуваше и одбиваше и долго се паметеше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Луѓето живееја од свои и туѓи неволи и ги паметеа дробните настани, благодарени на судбината што понекогаш ја растерува сивата магла на секојдневието.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Хе, хе... Може, може Кој ќе памети сега како било.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Паметиш ли, - му рече стрико Настас на деда Лика, - кога нѐ начека Луман во коријата над Бистар кладенец?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Денот клика возбудено: памети ме, памети ме, ко пролетни води твое сум разливање, а ноќта: пополека сѐ да забораваме.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
- Одамна било. Ако тоа не го памети Савка на Благоја, друг човек нема во селото кој би знаел.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во селото паметат многу чуда - сѐ едно поголемо од другото.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Само разбрав дека моите прсти, овие прсти, месје, остро се забоцуваат во топлото, драго место на Жаклин. Бев луд од болка. Тоа е сѐ што паметам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе се растуреа секој ан своја страна, ќе го паметеа настанот, ќе молчеа како смрт.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Така и Ангеле стана јаничарски ага на дворот од Мехмеда и не еднаш си разговараа со својот господар. – Паметиш ли нешто Арслане, од твојот вилает?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Кој ќе ги памети сите деца на кои им бил учител?!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- А како еднаш ми донесе зајаче од планината? - вели Златко. - Паметиш ли како си играв со него?
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И навистина никој не памети да го видел или чул Аргира, да пофали некого или да каже барем еден добар збор по свршената работа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се шеташе по тесното местенце меѓу сламарниците. - Паметиш ли? Им избегав. - Те фатија, - меланхолично шепна Арсо. - Ќе им се извлечам пак!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Не паметам од кога не ми е перено и пеглано, а порано бев секојпат така убаво облечена.“ „Потивко!“ - ги смируваше убавата Лила поткренувајќи го десното раче.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Завчера сестра ми ја закопавме со мака. Гробарите ги фрлаа лопатите и зборуваа налутено дека ваков дожд никогаш не се паметело досега.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
И не се памети, ме разбираш или не, куче да задавело волк.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Итар е Влаот, - рече Методија. - Паметиш како дојде во селото само со торбе в раце.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
