павлака (ж.)
Во далечина, над градот, плови мек шлеп на танка павлака прав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сепак нешто станало кога веќе се решил да нѐ разбуди.“ И пак тој трепереше сеќавајќи се на зракот и на `рзнувањето и брзо се крстеше како да симува пајажеста павлака од челото: „Јас чув. Ви се колнам, јасно чув.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ко павлака ми стојат на очиве.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ако не му биле и потаму покриени очите со павлаката на ноќта што во далечина сѐ уште го влечела својот сив опаш, откако се прекрстил кон источната светлост Онисифор Проказник забележал дека Никола Влашки поцрнел, дошол некако испиен во лицето, со многу поостри брчки околу пропаднатите очи и отколку што можел да ги има по десет години.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Гривест ат! Навистина ли видов бел коњ во тоа благо утро во кое и каменот се рассонуваше или пред моите усвитени црнки трепетеше павлака на треска загнездена во мене на овој пат?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
На неговото викање со мака се разбудувале. Ги калајсувала маглена павлака.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
На Петре очите му фаќаа павлака од шаренилата по тезгите, ама тој нели си кроеше свој план?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
