оттогаш (прил.)
Тие ученици се душата на сите настани во Македонија оттогаш досега.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Затоа оттогаш на „дедо“ Сталка работата му се олесни, а приходите зголемија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Оттогаш Луман постојано преку Бошка порачуваше што да му се носи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Оттогаш ретко доаѓаше в село, за да не се излага на опасности.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но кога во востанието изгинаа безброј луѓе, селаните решија да ја менат носијата: во знак на жалост оттогаш па сѐ до денешен ден тие носат сосем црни облеки, а бели им останаа само кошулите.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Неколкупати оттогаш се искрадуваше од својата јама, дење итро и претпазливо, ноќе скриена во мракот и послободна, но не најде трага ни на едно животно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се збираа и тапо го испраќаа крадецот - така кришум го викаа оттогаш по до неговата смрт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И таа оттогаш не му дојде.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Оттогаш никој не се осмели да му се потсмевнува.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Затоа оттогаш тој често, и скришум од другите големци во гратчето, ѝ помагаше на протиница во акциите што таа ги преземаше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Оттогаш интензивно се занимавал со пишување на раскази.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Оттогаш минаа денови и месеци.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И оттогаш неговата смеа стана рапава, горка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
МЛАДИЧОТ: Не знам. Оттогаш има поминато многу време.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Оттогаш имам само еден родител: Организацијата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЛАДИЧОТ: Оттогаш не сме се виделе. Токму затоа и сакам да го видам.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Оттогаш секоја вечер се враќаа заедно во своите прашливи собички, разговарајќи за фудбалските натпревари и за многу слични работи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И оттогаш малечкиот Зоран како да стана голема и важна личност.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Оттогаш, кога Билјана се враќа од училиште, веќе не вели: „Денес за малку ќе добиев петка“.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И ете, оттогаш секоја пролет по падините и полјаните цутат илјадници жолти јаглики во спомен на малата Јаглика што живеела некогаш, одамна, одамна...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
