отпушти (св.)
Капакот ѝ падна од раце, сандакот се затвори и Бојана изморено се отпушти на него, изговорувајќи го тихо, од длабочината на душата милото име: - Крстане, Крстане!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Ох, мајко де!... - гласно воздивна Аргир. Како да измери праведно кого да отпушти од тајфата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Та тој можеше да го отпушти и самиот башмајстор Аргир.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Глигор ја отпушти раката на Арсо. Овој загуби рамнотежа и побара да се потпре на ѕидот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо тешко се отпушти од прозорецот на миндерот и пак се затвори во своите неспокојни мисли.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Да, тоа беше тој, неговиот мршар, неговата парталава сенка и неговиот придружник, со сета своја мршарска смрдеа, веднаш под него така, за тој, ако се отпушти од меѓу своите две ветки, да му падне право во забите; - една дивинка, проклета и прогонета и од своите и го продолжуваше своето вечно кобење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше готов да се отпушти и да легне во меките пилотини во неговите нозе, да си ги запрета во нивната мекота сите болки по своето исцрпено тело и така сосема да исчезне.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мрмори во себе си а потоа и гласно: „За ова си заслужил - гаде! Многу ја имаш отпуштено опашката.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А можеби и ќе ме отпуштат.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
По долго мачење, најпосле ја надви. Кога ја отпушти, таа беше смирена, но уште липаше.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Старецот снемоштено запре, му се отпуштија рацете во кои ги држеше виолината и гудалото.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Анѓа долго лежела во париските болници а еден ден ја отпуштиле со уверување дека е здрава и способна за работа.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Баба ѝ не беше тука, и ми рече додека се врати баба ѝ за да ручаме заедно, можам да се раскомотам, да се избањам во бањата, да се отпуштам на каучот. Се избањав, се испружив на каучот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Се отпуштија од сите врати и прозорци, од сите соби и тавани на Алма Ата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чекаме да се отпушти, да падне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И кога си реков: до овде ти било за одење, Небеска, рацете му се отпуштија, му се олабавија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Јас мислам обратно... - рече Бонети малку погласно бидејќи му се отпушти гласот од виното.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Но, се случи чудо: скалата стоеше, и јас на неа; сфатив дека идеално ја контролирам тежината, и полека ги отпуштив рацете од скалата, и ги раширив; потем со внимание ја кренав десната нога и ја качив втората гредичка, а потем и левата, и пак ги раширив рацете; скалата си стоеше како да е забодена во земјата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Копачите се олабавија, ги отпуштија нервите затегани на пеколното сонце дваесеттина дена.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
