орден (м.)
Црковните ордени во Франција се ограничени во училишните работи, оти со нив злоупотребуваат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сепак знаев дека се израмнуваме: мојот дух се наоѓаше во неговата едноставна војничка блуза без ордени додека јас размислував со неговиот разум.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја завршуваше својата исповед: не му ја затнаа дупката на стомакот со орден но сепак бев добар десетар во смоларата, како што бев секогаш во се добар - во шверцот, во пиењето, во милувањето.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Не делам ордени“ , студено промрморе Отец Симеон. „Обрати му се на президиумот.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Бргу се повлече назад. - Готово, атентаторе! Го заслужи орденот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Татко му за херојство во Руско-турската војна од 1877 година, заедно со орден лично од раката на генерал Скобелев го прими и овој часовник.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
На неговите гради се редеа ордени, признанија, пофалби, знак за праведно живеење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А пред големите деца се испрчува како да добил орден за својата храброст, и додека бојата на лицето пополека му се враќа, тој вели: - Видовте... видовте ли кој бил кукавица?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Малку е и капавица што ти реков, вели, се купуваат ли медали, ордени?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Да, бил виновен, таквиот човек со ордени.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Да се растресе сиот негов живот, - ќе речеше татенцето и почнуваше да раскажува. Од под пазува му паѓаа ордени.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сите видовме убава, вита девојка, наша девојка, автоматичар и носител на орден за храброст.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Генералот ми ја зеде десната рака и ми го стави орденот во дланката, велејќи ми: - Благодарната грчка татковина посмртно го одликува вашиот син и го унапреди во чин десетар.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Откако бил примен лично од Махмуд II и лично од него одликуван со орден, добил и три царски фермани: едниот да смее да носи оружје во секое време и пред секого, вториот да седи во Покраинскиот меџлис и да го заштитува народот од сета Мијачија и од сета Деборија, и третиот, кој бил издаден лично на негово барање, да смее да подигне џамија во Лубаново и црква во Лазарополе.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
— Ти си ми орден, вели и ме гледа, во чаша ќе ме испие. Улава младост...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Убава работа, велам, да не сакаш орден?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си направиле ѕвечалчиња и ми мавтаат ко со ордени. Ме поздравуваат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сепак знаев дека се става на војничка блуза без ордени додека јас размислував со неговиот разум.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ама и како да не беше гроб туку некоја мермерна трпеза околу која беа наседнати дебелкави и дебели тркалезнообрзани луѓе, сите облечени повеќето во униформи, со тешки ордени на градите, со златни колани и позлатени гранчиња на капите.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Таму ме чекаат, со орденот со забратка во боите на знамето на државата.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
