огледало (ср.)
ТЕОДОС: (Пред огледало ги чисти мустаќите со четкиче.) Тји, бре мурдарлак! Ништо чисто не може да види човек.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
На левиот ѕид голем ѕиден сат во ореовина, на десниот огледало во широка рамка и неколку фотографии од серијата Геновева.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Животот ти е донегде како огледало: насмеј се, ќе ти се насмее, намурти се, ќе ти се намурти. Поарно да се смееме и да се веселиме!...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
А тоа чкрапнување не е за бадијала, (се чешка со прстот пред срцето) некој молец го јаде овде. (Оди и се гледа на огледалото.) Пак што, од мене поубаво ќе најде?!...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Во дното од собата два прозорци со завеси, меѓу нив огледало украсено со свилена шамија; лево огниште, а горе наоколу завеса, а десно е подреден чеизот од невестата: ковчег со над него поредени килим, постела, јорган и најзгоре перници.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Лево, напред, врата, а во дното долап; меѓу прозорците огледало од горе малку спуштено и украсено со крпа со домашен вез во форма прозорец со расечена завеса и од горе на среде преврзан со корделка.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Го видов како стои пред огледалото, загледан со белките на очите кон себе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ги испитував навечер кришум од домашните своите очи в огледало и се разочарував.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Откако му ги даде Нешка калците, Крчо и прати огледалце и чешел; да се гледа оти е убава и да се чешла за да биде поубава.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се огледа на малечкото огледалце и за големо чудо — не можеше да се познае дека е таа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Заправо, секаде каде што Турците сакаа Јован гледаше за себе да си направи разонода и да земе по некоја и друга бела меџудија; „за да ѝ купи на „посестримата“ локум, чешел, огледало, та дури негде такцуам и в'нени шамии".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А кога во ноќта како пред огледало минатото се слее во иднината беспоштедно ме прогонат во мракот двете будни очи на вистината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Келнерот остана да виси над нив, неговиот грб во огледалото беше широк, дибечест.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Неговиот лик смешно се одрази во студеното огледало и се скина на невозможен начин.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Да живеам обично како секој човек: да врзувам кравата пред огледало, да барам ситни пари по џебовите пред трафики, да слушам возови.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го остави огледалото и погледна кон аголот на собата.не, рече, јас не сум ни старец ни разбојник.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Очите, едното бледосино, другото зеленикаво, бараат во огледалото еден друг, некогаш славен лик.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Знаеш ли пред ова што рече кај огледалото? „Стар сум, а во Виена со цвеќе ме покриваа“.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ѝ однесе прва китка испратена од Јована. Потоа огледалце, чешле, мониста.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Застануваш пред огледало и молчиш. Некој од огледалото ти подава рака ти збунето го прашуваш кој си ...
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
