ноќе (прил.)
Зелениот здравец и горските цвеќа што дење и ноќе ве следеа верно, по смртта ви дарат пак чудесна среќа над вашите гробја наведени смерно.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Да ти пресечат нос, јазик, уши, па глава, или да ти дојдат ноќе па да ти го оберат дуќанот, да ти ја запалат куќата.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ноќе чума ли одеше плод од поле ли береше - амбар селски пуст остана!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
И ноќе - слушаш! - баботат по бочвите сајбиите!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
И ноќе кога месечко гроб ѝ со свила виеше ветерчок тихо над неа жална ѝ тага рееше: „Зошто ми, зошто остана кошула недоткаена? Кошула беше даровна...“
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Колку што можев да се сетам во некои куќи живееја, се гонеа ноќе и се плодеа секакви мачки но сосем црна не беше ниедна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Ќе го најдам. Ноќе го сонувам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Бев сигурен: сонцето виси на синџир и ноќе се крие од страв пред џиновски лилјаци.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Па, право да ти кажа, бре побратиме, не се ни оди ноќе низ ваа пуста планина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кај него јадев, пиев, ноќе ви додевав на сите.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Толку беше страшен овој човек сега ноќе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Зашто тие заедно со своите домашни ги трпеа сите маки од Лумана, ноќе сонуваа страшни соништа и сѐ се будеа причинувајќи им се дека арамијата дошол и сега којзнае што ќе им прави.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Светот - свет е, а ти - крв и рана, кој го слути твојот жеден плам, и кој слути дека си фонтана кога ноќе поминуваш сам.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Вон од просторот, ноќе да сонува нож, дење да бара приказни?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Неколкупати оттогаш се искрадуваше од својата јама, дење итро и претпазливо, ноќе скриена во мракот и послободна, но не најде трага ни на едно животно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Никола, прикажувај ми за една твоја смрт, го молеше ноќе.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се бореше ноќе и по една таква ноќ изгасна в крчма заедно со западното сонце.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ноќе, го викаат, не е за арно. Сепак, се огласува. Кој си? Што сакаш? И сѐ така, како што е ред на село.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога ќе стасаш ноќе пред таа куќа, очекуваш дека од неа ќе излета рој немили дилјаци со пискање да те поздрават.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
3. На крај село куп од земја стара цигулка на неа место име, место знак Ноќе ветрот цигулката ја искрева над класјето и плаче но патот зелен што ги скри Циганите...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
