никого (зам.)
28. Се прашува, кого го убедија ” Movement Macedonien”, “Право”, “Автономија” и др. во тоа оти се борат за слобода Македонците, а не оние што се викаат “Бугари” и се од Македонија и Бугарија? – Никого.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ПАНДЕ: Го минавме уќуматот, никого не сретнавме; стигнавме до Заптијаната, никого не гледаме...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Како што ти пишувам, таа е затворена и со никого не ѝ позволуваат да се види и зборува.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ВАСИЛКА: Антице, невесто, види ваму, јас не можам никого да го сторам лош и будала, ами ти на вујка ти не треба да му го расипуваш.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
А другото што го зборувавме пред малку, за парите де, на никого ни половина збор.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Мече намина случајно накај собраната бригада откај врбаците, невиден од никого и чу дека меѓу другото се спомна и неговото име.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Мислев дека нема никого, - плахо одговори Мече, како да се правда.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И како се уплаши да не го издаде тој излага: - Не сум од тука. Јас немам никого ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
— Ете ве, сега кажете си шо имате да си кажете. Од мене да не ве стра. На никого не кажуам.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А пак и таа знаеше да се носи ѓаволски! Само пред себе гледаше, никого без потреба не погледнуваше, ни муабет без потреба правеше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Та макар да прооди и со Биновите потери, таа не пукна на никого, па дури и на Пуловец.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Па и да ми кажете, - рече, - никого не познавам.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ама толку го исплашил, што ги почекувал луѓето колку што се може и никогаш на никого рака не кревал.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Таа била девојка сираче, само со еден брат когошто Турците го однеле на заточение и без нигде никого, па кога овој ја грабнал, никој не ја побарал.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Третиот не ја симнува пушката од рамо. Молчи и во никого не гледа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сејмените добија заповед да го обиколат селото и никого да не пуштат да излезе од него. A кадијата со беговите и група сејмени од педесетина души отиде право на собирот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
– Кадијата не може никого да прими од вас. Ни денеска, ни утре, ни никогаш.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И сѐ додека раката може да ја држи мистријата и окото да мери со пљумчето и додека животот се реди од сурови, неправедни и алчни луѓе - мајсторите нема лесно никого да пуштат да застане до нив на скелето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Не познавам никого“ , ги дигна рамениците и се тргна од прозорецот. „Но зоолошките волци не ги хранат со рибји конзерви и банани.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но, не беше тоа страв од проклетството на претците: со последниот свој здив пашата веруваше дека алах нема да казни никого, кој згрешил поради љубов!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
