намами (св.)
Лозјето... Ѓаволот ме намами во него...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Нивните погледи натаму беа толку желни што повеќе намамуваа да се појави нешто на повидок така што и низ двогледот предметите ги губеа своите облици станувајќи неодредлива измама.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Загреаниот, раскашавен леб, го истури во една копанка и ги намами кучињата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Штом ќе изгрееше сонцето, орлите, во јата, ќе јурнеа од сртот на Потковицата спрема Беговски Ливаѓе, а лукавите штркови ќе ги намамеа во блатата, и тука, на земја, ги убиваа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Месојадните растенија намамуваа и црви и глисти и полжавчиња и жабчиња и гуштерици...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Кога по неколку дена го најдоа, ги намами музиката.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
„Немаш веќе толку сила. Што мислиш зошто те намамив да патуваш толку брзо?
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Дедо му откопачувајќи ја, му рече: „Ти реков: не закучувај во градинава вакви погани билки... Привлекуваат со своите цветчиња за да те намамат...“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Но бидејќи сме измамени, и со измама самите себе сме се измамиле од сопствената свест, те. од личниот свет на доживување - таа единствена смисла со која би можеле да го даруваме надворешниот свет - резултат на тоа прилагодување на општеството, е тоа што истовремено сме намамени во илузијата дека секој од нас е издвоено, „со кожа обвиткано его”.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Како не можат да сфатат дека овде никого не ќе намамат?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Уште чекаат силен ветер да ги намами јагулите.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Со денови чека со рибарите бура, за да се намамат јагулите.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Според Макавеите утре се очекува силен ветер, бура, таман да ги намами и преостанатите јагули.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Не, со жена му немав ништо, ама кај неа се собираа семсекакви жени, не знам со што ги намамуваше, ама кога да одев кај неа наоѓав и жени, и вдовици и девојки.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Во главата му се вртеа сè повеќе идеи кои го намамуваа да седне и пак да почне да пишува.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Не спиеше многу. И тоа малку сон што ќе ја намамеше, некако ја држеше, едновремено, и полубудна.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Навистина се изненадив од ентузијазмот на Кристина при споменувањето на едно обично маче, но уште повеќе се изненадив кога таа наместо да истрча да ја гали мачката или да ја намами да дојде кај неа, почна да ѝ вика „пис! пис!“ за да ја избрка.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Господар на хаосот. Господарот на намамените туни во црната комора!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
