муцка (ж.)
Неговата муцка беше најживописна од сите што дотогаш бев ги видел во градот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од румената, влажна муцка му капеше густа пена.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На вратата пред дворот ме пречека сува жена со строга лисичја муцка, темно лице слично на земја.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се потпалува и си ја поткаснува долната муцка. „Море, мајката“, — си вели за себе. — Ами ваа пустина не била вдовица!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И сега, кога ја видоа Митра одгоре и со неа една „ас“ невеста со скопци, со решмчња, синџири и други ѕрнѕурки, со прегачи и кистови, во „копитата" променета, сите си ги поткаснаа долните муцки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нарача и кафе, но Стеван одби, поткаснувајќи си ја долната муцка и чудејќи се на Петрушевото безобразие.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Неговите усни беа сиви и натечени кога му говорев за шумот на зрелата `рж и тој по секоја чаша ме тераше да те разголувам за него, сѐ додека со страшен удар не ќе му ја смачкав муцката.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се лутеа ли на оваа зима, натоварена со студ и глад, на нејзиното несопирливо чекорење по беспатјето по кое минуваат само дивите ѕверови - мечката што меко се отфрлува од задните на предните шепи и волците кои веќе неколку дена јурат подавајќи ги црните муцки кон младата волчица? Кој би знаел тоа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Конкретно, мојата муцка? Ајде кажете.“ Кажа: „Не.“ И потврди: „Вашата муцка не ми се допаѓа.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се колнев дека ќе издржам, дека ќе го дочекам денот кога ќе доаѓаат во замелушена глутница да бараат покајнички и со муцки на уловени јазовци прошка. Од Него. И од мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе чекам, сам, на дожд со исклештена муцка на волк.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На нозе сите, и секоја да ѝ удри по една тупаница по муцки и да ѝ плукне в лице. – Ха, ха, ха, ха! – почнаа да се смеат сите кадани, очигледно задоволни што не им го презеде младата ѓаурка добриот кадија.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Им рече во исклештените муцки: „Зашто носам проклетство. Затоа.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Надвор во густата безживотна бара лежеше ничкосан на една страна коњот и самиот безживотен: здрвени нозе, забуцана муцка в кал, а на црвеното чело чавка со кокетно накривена глава се бара во огледалото на лилавата зеница.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сепак, над кадифестата муцка очите меко му светкаа, беа питоми и благи како да беше грло со свилена перјаница иако имаше шушкава и ретка грива.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Остануваше сѐ уште под неговото дрво, со исправена муцка, потсветнуваа матно и неговите очи и неговите секачи но молчеше, долепен до земјата и чиниш не дише.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко сега само ја гледаше таа парталава прилика, таа кобна сенка на сѐ што е измачено, и нејзината изострена, прегладнета и премалена од тоа муцка, што просто болеше со тоа колку беше бессилна, додека лудечки матниот поглед од неговите чиниш празни, чиниш истечени и без никаков одблесок очи, бликаше со една тапа стрвност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега стоеја, сите шест, со своите шилести муцки, опрени во неговиот прозорец, на десетина метра од него, а тој на своето лице просто го сеќаваше оној нивни единствен поглед, што го проголтнуваше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дорчо мирно пасеше. Тој му пристапи го помилува по гривата и го бакна во муцката.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Но Роско остана да лежи со потпрена муцка на меките шепи.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
