мршти (несв.)
Крчо се мршти и го кисели лицето. Изгледа позна дека јајцето од поповиот син е појако.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мојот пријател се мршти. Готов е да го одбие но човекот со белег не чека одговор и седнува на нашата маса.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа се мршти. Нервно поминува со раката по косата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ја отвора чантата. Се гледа во огледалцето. Пак се мршти.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И ми студи! - плачливо одговара Ване и се мршти како да има во устата кисело диво јаболче.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Над сето тоа девојката гледаше со мрштење, не веруваше веќе дека овој со голо теме е поарен од оној нашараниот и накадрен јунак од куклен театар.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Билјана ги гледаше и се мрштеше. Нешто не ѝ беше по волја.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ебати мажот, со право ќе си рече. Ја начекав еднаш како му се мршти на еден младичок, еден бездриѓан и турни-бука, во вратот како бик.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Зошто се мрштиш? Поради спомнувањето на она, инстинкти?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Неколкупати дури, поведен од таа надеж, тој одеше по девојчето до гимназијата, мрштејќи се и неволно кога требаше некого да поздравува, зашто баш во тој момент може таа да загуби нешто, а тој и да не забележи.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Но тој веднаш со мрштење, како да се гнаси, ја отфрла таа мисла, чудејќи се колку е понекогаш човек себичен и што ли не помислува дури и за своите најблиски и најмили!
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
- „Што ќе го читам јас кога ти си го прочитал”, рече Орде непријатно мрштејќи се и почна да се расправа.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Отсега нема ни смешка, ни мрштење кога некој поет во песната ќе ѕида камен на камен, дури отаде сонцето и отаде месечината.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Командирот го сврте листот кон пламенот, мрштеше веѓи и мрдаше со усните.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
