мокар (прид.)
- Тогаш си мокар оѕверен човек кој нешто бара.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сѐ, што беше можеше да биде токму тука, до таа карпа, под неа, во мократа топла земја, во тие смреки.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Како да плаче мајка, толку болно, а оној се истепал трчајќи низ таа мокра шума.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Не се чувствуваше најдобро. Беше изморен од претераното напрегање, на грбот го чувствуваше студенилото од кошулата натопена со пот, а и нозете му беа мокри од снегот што му се истопи по чорапите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Ќе дојдат изморени, мокри, гладни. Морам да ги пречекам подготвен, - си рече.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Овцата смирено, со мајчинска нежност го лижеше мокрото јагне.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ништо. Ја оставивме работата. Мокро сено не се собира.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Лазор замавнува со раката и ја трга кожата надолу како да слекува мокра кошула. 174
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ама да не беше мојата наметка, сега ќе беше мокар до кожа! - рекол оној што му помогнал на својот сопатник.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Жена, е од медитерански тип, меѓу триесет и петтата и четириесеттата година. лице со вовлечени темни очи, извиени веѓи, со кадрава црна коса, што мокра од снегот, се сјаи под сонцето на сијалицата.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ракавите ни се мокри, прстите црвени, ама не сеќаваш студ.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
О, боже, колку било мачно да трчаш со врзани раце и мокри алишта!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тие, и без тоа, беа постојано мокри.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Порано, шетајќи се по дождот , прво ќе го здогледаше сјајот на фрлената паричка по мокриот тротоар.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Жената, за да ги избегнат барите, го поведува девојченцето по мократа асфалтна патека, испруженото тело на водената змија. – Ќе задоцниме – ја забрзува внучката, и себе си.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Хермоген: Како би можеле поинаку, Сократе? (Платон: „Кратил“) Натажената париска есенска влажност, со капки дожд, кои и кога не врне, се посеани на прозорецот; на симсот – секогаш неколку мокри, валкани гулаби треперат од студ, а над нив, стуткани, надлетуваат големата мајка, мразната птица од Сена, носејќи им во клунот парчиња магла, рѓосани цефки од речните лаѓи, гнојни шансони на умирачкиот гамен...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
По неколкуминутна кондензација во еден од помалите облаци, почна да тече. 20 години се слеваа низ лицето на Џони а тој стоеше мокар со отворена уста кон небото.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Стоеше, изделена, ѕурејќи во дождот и шумниот мокар свет отаде големиот прозорец.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Креветот под него беше мокар. Тој беше усвитен.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
