минливост (ж.)
И доколку времето не е само категорија на траење и менливост туку и оска на правдата – вистина е дека современата македонска поезија, најсуптилно меѓу сите творечки дисциплини, откри една значајна и филозофска и психолошка посебност на македонскиот народ: неговото чувство за временска дистанца; чувстото да ја различи минливоста од трајното.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Минливоста кружи – тик . . .тик, так . . .отворена, без одбрана, чекајќи пинцетата, водена од моите сигурни прсти, да се забоде во нејзиното мало, метално срце.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
- Во колипката, Мајката го осознава последниот таен чин на бесконечната обнова на величествената прокоба на змискиот праотец, звездениот двигател, кој низ постојана жртва ги совладува демоните на минливоста.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Најпосле престана дури и да мисли на стерната, на оваа заборавена гробница на минливоста.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Знаците, врежани во камената грамада, со текот на времето исчезнуваа, од нив се ослободуваше историјата, сведочеше минливоста.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Како да се протолкува вистината на луѓето во ова запрено камено време, вистината за минливоста, крај оваа вечна река што се влева во блиското медитеранско море?
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Неговата друга димензија, онаа што се крие во зборот кажан за него, откако ќе се додаде на неговата слика на материјалното постоење, го прави вистински жив, духовно богат, способен да се противстави на минливоста која постојано му се заканува на неговиот навидум цврст материјал...
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Цвеќе - Минливост на убавината, што без духовност наскоро свенува.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Татко често запираше крај големите сенки на Аја Софија и разлетаните гулаби, небаре во отсутната молитва на минливоста да ги разлачи составните делови на измешаната балканска судбина, на неговиот албански и другите балкански народи: народи првин многубошци, па пагани, рисјани, муслимани, Евреи, преобраќани од една во друга вера и на крајот атеисти, апсолутни атеисти.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
На постмодерната ѝ припаѓаат минливоста, леснотијата, брзината, фрагментарниот карактер.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Мачнината ја засилуваше овој силен удар да се наруши хармонијата на универзалното верување, на вечното човеково право на верување во недофатната минливост.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во заминувањето на водите го чувствуваше ритамот на минливоста на која тивко се препушташе.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
И сега, животот ме запира крај овие бавни води, кои како да ја успоруваат и самата минливост.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
И кога Татко ќе насетеше дека допира до рајските предели и лесно преминува во сон, одеднаш се будеше, се забрзуваше во реалноста, барајќи го брзиот тек на водите во потрага по изгубениот чекор на минливоста.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Во тивката ноќ, крај реката, спроти Тврдината, како предизвик на минливоста што ја означуваше вечното течење на реката, некаде другаде, се извишуваше симфонискиот полифон изблик на среќното и соединето семејство.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Сѐ поблиско и поприфатливо ми е сознанието дека сѐ што не е традиција е една минливост и - плагијат.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Не постои ништо што не е збор. Дури ни вечноста, дури ни минливоста.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Уште кога беа спомнати раните плодови, мислам дека Самоников ја сфати пораката, или ако сакате метафората за брањето, што симболизираше нечии судбини гравирани со знакот на минливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Дали се наследува овој Мајкин јазик, дали се учи и дали се доучува во непредвидливите меандри на минливоста на животот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Мајка остануваше во нашата заедничка куќа со вербата дека е последниот дискретен свртничар на нашите затрчан судбини, во новите меандри на минливоста.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
