маша (ж.)
МИТРЕ: После ќе направиме од твојот, и него ќе го видиме. Еве сега имам свиткано. (Ката им подава оган со маша да запалат).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Лесната припикна и едно ѓумче од ока и веќе ја кладе машата во жарот да се гори.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Стојо го наполни лулето, ја зеде машата и му тури еден жар поголем од него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пршкаат со машата низ пепелта но нема ниту едно жарче.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И оној негов предедо, со една покуса нога, се наведнал и речиси се допрел со своето лице во тврдото, полно со миризба на шумите и на дивината, топло, смрдливо влакно од колкот на мечката, а со своите две раце и со двете нозе тој прво ја исправил стапицата, а после се навалил со целата тежина на своето тело над двете маши од двете страни и ја отворил неа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Зоки со машата си го исцрни лицето, а со карминот на мајка си си нацрта смешни извиени мустаќи. Бабата пак не се насмеа.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Потоа ги истрга гламните од огнот, гаснејќи ги со триење и исправајќи ги во дното на огништето со загореното нагоре, па потоа со машата го запрета огништето.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Влезе во сопчето и седна на триножничето, ја зеде машата и почна да го разгрнува пепелот, барајќи некое жарче. Не најде.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ги извади со машата варените компири, редејќи ги во земјена паница.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Лебот што завчера го донесе од село уште беше мек, но момченцето беше навикнато зимно време да јаде потпечен леб, па отсече едно долго, тенко парче, го стави на машата и го принесе на жарот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И така зината остана, со машата в раце. 45
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дуко вади печурки од огништето и ги потчукнува на машата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ја запалува цигарата и ја закачува в уста. Буричнува со машата во жарјето, вади едно жарче и ја запалува цигарата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како искри кога одат по маша, по усвитено железо.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Како засилување на програмата ја доведоа и Маша Русланова, примадона на рускиот мелос. Жена на генерал Русланов.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми чукаат инструменти од болничката ковачница: клешти и виљушки, пили и сврдли, ножици и маши, пинцети.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
продавачите на железарија ја растуриле сермијата крај патот (маши, пирустии, кации, потковки, секири, српови, коси, сорови, синџири, тепсии, ибрици, ѓумчиња, аванчиња, легени, кантари, саанови, котли, ѓезвиња, кандила, фенери) и тропаат со ѕвонци за да го привлечат вниманието на луѓето;
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Си го задига здолништето, огромни шараници и дури длабоки изгореници. Тоа е од машата.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Нека ѝ ја набута целата маша во дупката од газот!
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Еден ден се боревме и почувствував дека се заборавил во жарот на борењето, ја зеде машата, а јас избегав зад еден плет, тој удри во плетот, дотрча мајка ми и му свика: Што стори бре, Тасе! а тој – Остави Ристено, ќе си го утепав детето, цел ден немам тутун и таков сум.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
