мавта (несв.)
О, зошто немав сабја јас, та со неа мавтајќи, да летнев како јунак в бој!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Од крвта ненаситен, сѐ уште водеше битка, лутина гневна дишејќи; од раните бликаше крвта, но сѐ уште бритка мавташе сабја, беснејќи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Штом опасност видеше Кузман од негде, тој тешко мавташе оружје ледно. Во погледот - острина.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А тој, божем, само си ги мафта бројниците.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И смеејќи им се весело како прв пат кога ги сретна со колата, тој завесла во спротивен правец, мавтајќи им со рака од далеку.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Најстариот мавташе со раце и играше околу мене. - Колку се пет и три осум?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Слушајте, мавташе со тупаница еден од „осмаците“, долго црногриво конте.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Пред нив одеше и мавташе со големите раце нивниот цар, Кузман.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А тој, Арсо, се виткаше и мафташе со шишето понесен од некоја своја радост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ене го - се витка пред заглушениот тапан, мафта со полно шише, ги задавува сурлите со сребрени банки фрлени во нивното грло.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Заспа. И сонуваше многу куси соништа. Не мавташе со нозе и не леташе како во детството.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ни мртвата птица, чија сенка мавта со крилја зад моето чело.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Лежат негде закланите трите маслинки, коренот им е длабок; не ѕвонат зад нив есенските дукати на брезите, не мавтаат бели гранки како бели момински раце.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Затоа сега минуваме како крај зафрлена станица оти место рацете ни мавта една голема црнина тага од студен мразулец што виснал од балконот и балансира укочена пред црната вистина на сонот.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Крцка полугнила селска кола, немирно, шишкаво детенце треби боцки од опаш на сонлив пес, мавтаат гранки зад некоја растурена ограда.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Кога се вратил, се покрил преку глава, мавтал под јорганот со нозете и се кикотел.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Гледаа гладно и без трепкање во некаква блондина со танки брчки на сувиот врат, мавтаа со раце и говореа секакви бесмислици.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Владо му мавта пријателски со крената до над главата полна чаша вино, кое му се истура по кошулата, по палтото, по косата...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Страшниот змеј мавташе со крилата низ собата и удираше по прозорците.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
