луто (прил.)
Ја натера гневот, та викна луто мајчината уста: - „Зар повтор со злосторни ужасни мисли сте полни, скитници, грабливи страчки?!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
МИТРЕ: Не се будали како нас, луто со луто — со пиперки!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Кантарот носи лисјето златно а в гради луто далгите беснат на ж’лтата мака - на ж’лтиот тутун на ж’лтата пот на рацете ни!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Фереџе, пусто, фереџе, те колнам, луто те колнам, клетва од оган посилна, клетва од камен потешка, клетва од смртта пострашна!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Околу него скокаше со гордост на луто петле лимарот Патар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од секој негов замав белите образи луто му се тресеа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Набожни, озлобени, додворливо наведнати пред власта, иако многумина од нив луто ја мразеа нејасно и потајно барајќи нешто што не ќе е вака - жандармско, даночно, грабливо, нешто што ќе е без тешки потковани чевли под чии клинци тие се виткаа со бавност на црви.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Планината беше поклопена со голема кошница. Луто брчеше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Надвор ѕверски завиваше луто ветриште, номад, бескуќник секогаш поинаков за луѓето и спрема луѓето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И пак, ноќ, пак ноќ. Слепило. Во неговите волчи катници отровот луто биеше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Надвор, по периферските дрвја, луто гракаат чавки.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И запеа. Луто, плачно, крваво. До крв и за крв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Протестираа поповите и Димитрија, молеа да им ги врати, луто каејќи се што му ги дадоа в раце, но тој им се закани дека сите ќе ги затвори и исколе, та се вратија, ветувајќи му дека ќе се покорат на неговата власт штом не ги признава старите фермани.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Стариот жабок се разбуди од Славчовите чекори и луто закрека: - Ква! Ква! Тивко, да не ми ги разбудиш жапчињата!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Браќата не се плашеа и имаа луто подвиткани клунови.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Безбројни ковачи лилипутанци биеја луто и густо во олуците.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Дали добро јуреше автомобилот - не знаеше, бесен и луто напрегнат само ги чувствуваше од обете страни оловните колкови на болничарите и полудуваше од смислени одмазди за овој жиг отпечатен врз неговото чело.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
ФЕЗЛИЕВ: (Луто.) По ѓаволите, ќе го постават човека за челник на Ѓорче да не е Ѓорче, туку игла.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тој ќе си ја заниша главата, наполу луто, наполу лукаво и ќе ти одреди местенцето до нужникот...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
