лиже (несв.)
Тој кадравко беше неуморен во играњето, трчаше по децата, лаеше со танок глас и ја туркаше тапата муцка во нив лижејќи им ги рацете и искажувајќи го своето другарство на свој начин.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Мавта со опашот и ги лиже сувите раце стиснати на решетките.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не мислеше сега веќе на ништо друго, тој малечок бегалец од дивината, за него постоеше само вкусот на дланката на човекот, тој продолжи само да лиже и да фрцка со своето кусо опавче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Јаренцето ги познаваше многу добро неговите раце и сега тоа ги лижеше нив, задржувајќи се со јазикот најмногу на неговите нокти, на јаболкцата и на подноктиците, каде што остануваа скриени зрнцата сол во поминатите денови.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го дигаше на раце и го враќаше назад и тогаш за едно извесно време и двајцата ќе беа задоволни и заздишени, а срнчето продолжуваше да го прогонува и да му ги лиже прстите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Децата сега шлапкаат со устите, лижејќи ги бонбончињата.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Од плевната ништо не се гледаше: пламенот сѐ повеќе лижеше наоколу, не оставајќи никој да се доближи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А потокот беше ѓаволски надојден па водата нѐ лижеше до колена.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
XI Гладот, што како стрвина се нафрли врз селото, постојано и сѐ повеќе се вовлекуваше во празните амбари и ношви и ненаситно лиже, гризе и сотира.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Насетувајќи ја неговата намера, кучињата со трчање, вплеткувајќи му се во нозете, лижејќи му ги рацете, весело трчаа по него.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Штом ја отвори вратата од кошарата, говедата едно преку друго истрчаа надвор, па нестрпливи да стигнат до поилото и да ја изгаснат жедта, лижеа од снегот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Штом се најде во широкиот трем од плевната кон него се втурнаа кучињата, плеткајќи му се во нозете, лижејќи му ги рацете.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Море, мајчето негово јас, кога ќе a зема таа кучка шо го лижеше него четири години и шо ќе го лиже и после, токо чекај!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Со една рака веслаше тој, а со друга Царјанка; кога ќе се изгубеа далеку од брегот, ги оставаа веслата и се впиваа еден во друг; тивкото ветерче им павкаше по голите тела, им минуваше по вжештената кожа како да ги лиже; чунот поигруваше, се нишаше, шлапкаа ситните бранчиња по него како по голи бутини.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Од цел свет овдека била солта, викам, затоа сме немале сол, викам, и лижам од солта и плукам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Еда, одам така и збирам, а едно мечиште, еда, ба му ти е мртви, беше нагазило еден мравјалник, еда, се расчекорило мечиштето над мравјалникот и лижи дали лижи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Си црпат на деланчиња, си лижат од дланките. Небаре јагниња да лижат крма.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Реката што слегува од планината, врви кај патот, се лиже од неговите ѕидани потпори, а потоа под селото, го напушта и оди слободно низ полето, се витка како јагула и се пика во езерото.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Сркаше бавно, со големи голтки, лижејќи го од време на време прстот натопен во чиничето со сол.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Сега лежи Анутун Крстин во некаква треска од чиј оган му се чини дека се јагленосува додека околу него и над него се движат пламени пци и го лижат со долги и врели јазици.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
