кума (ж.)
А после, туку ќе ми текне, ај кај кума Праскарева!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ПЕТРИЈА: Да си ми жив, куме, да ни крштаваш, да ни венчаваш! Да ти е жива кума Праскарева и кум Томче! Господ снаа да ти даде! (Пие, на Арсо.) Повели!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ПЕТРИЈА: Златна кума Праскарево! (Ја прегрнува и ја бацува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
МАРА: (земајќи ја погачата). Што ти требаше, мори кума, да се арчиш, жими господа ти велам...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: (која има ставено на софрата леб, грне грав, лајци и празна земјена паница сега ја става и погачата од кумата и турива од грнето грав во паницата).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
КАТА: (Ја дочекува и ѝ ја бацува раката). Добро дојде, кума!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Таман што кумот ја крева ногата да заигра и зинува да запее Антица се пушта од орото и почнувајќи од кумот та до кумата и старосватицата им бацува рака и потоа се фаќа на орото.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Позади нив е кумата со сито под левата мишка покриено со шарена свилена шамија, вади од него овес помешан со бонбони и фрла над главите од младенците.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
— Мори, дома ли сте домаќинки! — викна Цаца на малата врата и ја држи вратата за жапка, да се осигура од кучката, оти таа навистина не познаваше кума — побратима.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се најдов во небрана — изненадена сум невела — не чини неј — нив непара — не толку нетоп — невестински украс од тенеќија кој ја заменува короната ниа — оние нии — нив нуна — кума (делхинутив — кумица) нишан — знак нишка — нит, нитка на платно нишчелки — направа на разбој за ткаење ној— оној ногашчка — наплеток од косата обрецнам — врекнам, нависоко ќе проговорам обрус — долга везана крпа со реси од која се прави чалма на главата одер — врста кревет на столни ногари закопани в земји на кој се чуваат алиштата и покровите во визбата одвраќам вода — басна на вода за да се мени положбата во која се најдува озастра — утринава онбашија — турски војник десетар — каплар опурчак — искинат опинок кој веќе не се носи оралиште — место каде се игра оро ораџика — жена што игра оро орјатка — погрден збор за жена со која друга жена е скарана орман — густа гора оужје — накит олепела — лесна клетва осмак — мера за жито 50 оки отпуст — поповска песна пред свршетокот на извесна. служба павти — женски накит од сребро и бакар пагурче — сад за ракија пазамарка — џеб на селска кошула пајвани — ортомчиња со кои му се врзуваат нозете на коњ да оди раван — ситно парка — што ѝ е, што ѝ пречи да направи нешто паскурник — шара за шарање поскури пачавриче — книжулче, може и крпче од ткаенина пашит — без самар коњ, маска, магаре пералник — котел во кој се топли вода за перење песјачка — погрден збор за жена со која друга жена е карана петле — во онаа см. наполеон — пара златна француска со петле на неа петравил — епитрахил петреви гаѓи — горско цвеќе пинок — опинок плак — старец плетва — трева во сеидбата поврзало — врвца на торба или вреќа, како и на огламник на добиток подвеска — дел од селска облека.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Од туртата Султана прво прати кај кумата, а другите парчиња ги раздели по соседите...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
— Така е, вели кумата и врти со очите, целата снага ја врти во облеката своја.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Кај се најде мори сега, вели кумата, сега и јајцата ќе ни прокракаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Бегај, вели кумата, веќе отворено ме брка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кумата ни беше Србинка и таа вакви имиња ни ставаше.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
До неделата курдисал царот свадба да праит и кума лиса го повела воденичарот по себе за по невеста кај царот.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Дотрчала кума лиса на дупка за да јади бела кокошка, ѝ ја свртил вреќата долу со устината да ја истури кокошката.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Благодарноста на родилките одеше до таму што таа беше кума на десетина деца.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Не дека му поверував ама со стаклен упат во книжно кесе и со кумата моја отидов преку ред „компјутер“ на главата да направам.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)