кула (ж.)
Не го создал Бог прво еврејскиот јазик, ниту римскиот, ниту грчкиот, туку сирискиот на кој што зборувал Адам, и од Адама до потопот кога Бог ги разделил јазиците при вавилонската кула*: „Размешани беа јазиците.“
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
5. Банки дигнаа палати распнаа мрежи широки, банки дигнаа палати и кули тенки, високи: нагоре кула висока надолу земја длабока.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Сукаловите 'ржи во Кула се прикажани, та затоа тие секоја година врзуваат најголеми снопови, и затоа даваат најмалку спаилак. ***
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тие веќе си правеа во умиштата свои и беговски кули по сите мариовски села и поставуваа ќаи и субаши на секој чифлиг.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
По наредба на пашата: агите и беговите, кои вилнееја овде и им го загорчуваа и правеа неподнослив поминокот - не можејќи повеќе да живеат без зулуми, ги напуштаа своите кули и се иселуваа во други краишта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Високо над кулите тежеше небото опсипано со рој бели светли ѕвезди. Градот спиеше во длабок сон.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Три дена нестрпливо стариот татко на Назлам-бег, на чардакот од кулата, чекаше од потерата да му го ослободи младиот син или да донесат некаков абер.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Некогаш тука имало високи и големи кули.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Сите на беговата кула беа загрижени и молчеливи.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Оддалеку личи на некаква кула со дупки и вдлабнатини.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ако ништо друго, барем ќе може да избира вакви Катиња, Цветиња, Митриња, Достиња, кои ќе му се бендисаат, и ќе си ги држи на кулата за „своја душа".
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Толе мртка, кршка, виде дека Адем не ја вика Ката на кулата, та остана некоја недела и друга со неа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И тогаш... неоти таа не ќе дојде на кулата да го служи Јованбег како Катето сега што го служи Адембега?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
II Појдов во полето долапот стар да го видам кула од кристали матица што се рои небото од штурци што пее уште по сите ридја по сите брегови на соништата мои.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Велам: кула се издига меѓу морето и небесата и во секоја пукнатина по една молитва...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
На плоштадот под кулата секогаш многу народ - главно туристи, и штом на кулата часовникот го отчука часот, од две вратничиња се појавуваат 12-те апостоли.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ако се исклучи телевизиската кула, нема друг објект што се стреми кон височина.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
ПАРИЗ најимпозантно се претставува на „Трокадеро“, на она место кај што се издига палатата „Шајо“ и од каде што се отвора величествена панорама - Ајфеловата кула, а понатаму убав парк полн со зеленило и цветни алеи во чие дно се наѕира Военото училиште.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Со фалење може злато да се сади и врз облак мермер- кула да се гради.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Ланската година, во пролетта, кога Јаузоските раетини кршеа камен за новата кула Јаузоска, Андон Анѓелов Јанчески, вториот Анѓелов син, бил искачен најгоре на спилата и како што измавнувал со чеканот, однатре од спилата бувот му се џитнал право в лице и додека Андон се тркалал прудолу по спилата, тој, бувот, како од праќа фрлен, се изгубил во шумата под Камен.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
