критика (ж.)
Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Нивната дејност не подлежи на критика.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Значи, бугарската надворешна политика не издржува никаква критика.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кант почна со критиката на бессилноста на францускиот механички материјализам со тоа што ја оддели мислата од материјата.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Додека француските материјалисти го подложија на најбеспоштедна критика сето она што не му одговараше на здравиот човечки разум, прогласувајќи го разумот само за еден составен дел од механички сфатената објективна природа, — Кант со прониклива критика на тој разум дојде до заклучокот дека природата и разумот се две изделени „ствари за себе“ и дека формите на познанието му се дадени на разумот “a priori”.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Хегел ја подложи отпрвин на сјајна критика оваа Кантова „ствар за себе“ и Кантовите форми на познанието.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Во својот познат есеј „Поетот за критиката“, Марина Цветаева, ќе рече: „ Сè вслушнувам во секој голем глас, кому и да му припаѓа тој.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во критиката неговиот свет беше толкуван досега различно.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Уште со појавата на првата книга раскази, „Пасквелија“, Живко Чинго побуди интересирање во литерарните кругови, особено кај критиката: стануваше јасно дека се јавува еден автентичен раскажувач чија проза произлегува од еден изграден литерарен свет, чие раскажување потекнува од некои најдени системи.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Иако, вака патем изнесени, овие преокупации на критиката беа значајни, резултатите до кои се дојде не беа докрај релевантни за разгледувањето на литературата, особено на онаа литература што ја создаде Чинго.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Неодолив со спонтаниот хумор во своите први улоги, тој, според критиката, во последните беше премногу артифициелен.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
По три дена, кога излезе бројот на весникот во кој беше објавен нејзиниот текст за филмот што го гледавме, најпрво ја отворив триесет и втората страница каде што ги печатат текстовите за театарски претстави, телевизиски и радио емисии и за филм, што некои ги нарекуваат критики, а други - рецензии.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Антонио Коста Гомез, шпански писател El. Sol. Web. tv, 23.02.2013 Балканските книжевности, особено во последниве децении, се посебно означени со третирањето на историјата во нагласен книжевен контекст и тие се познати од европските читателски кругови и европската книжевна критика.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ремзи Прнаска, професор на Универзитетот „Сорбона” „Drita” Tirana,10 maj 1998 Сосем е природно, за книжевната критика и странскиот читател, романот Времето на козите на Луан Старова да биде разбран како гротескна алегорија против диктатурата која се потпираше врз насилничката идеологија, алегорија која истовремено се потпира врз балканското битие.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Беше готово да се усвои идејата на сите нивоа во градот и во Републиката, но не ги издржа критиките на партискиот врв и власта во Федерацијата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Џејмс Џекобс (James Jackobs), професор на Правниот факултет на Универзитетот во Њујорк, во едно свое излагање објавено 1991 година докажуваше дека „недостатокот од јасен предлог за легализација ја отежнува и проценката на проблемот и критиката на тој став.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Извиканата критика на идеологијата повратно се покажа како чисто идеолошка.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Тоа е за нас сеуште неразбирлив и непрепознатлив свет, со некаква злокобна искривеност, на која што жестоко ѝ се спротивставуваат нашите ментални правоаголни координати, научени на линеарниот бескрај на критиката и историјата.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Подготвено ги отфрлува радикалистичките барања на критиката и нејзината нормативна надлежност.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Она што може да се критикува - и тука ја акцептирам критиката и аргументацијата - е начинот како деконструкцијата интервенира во зададено подрачје на компетенција.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
