крикне (св.)
„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој, господи, очигледно совладувајќи се да не крикне, продолжи со туѓ глас.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Ти!“ му рече Марија, крикна Марија, стана удар Марија.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мислеше дека ќе крикне, ќе замавне, ќе одмазди нечии три исечени маслинки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го сочекаа кога излезе од станот и со вештина на рибари кога ја фрлаат во вода својата мрежа го сплеткаа во долг платнен оклоп, а тој, пред да се почувствува како мумија, сфати сѐ што може да сфати здрав човек и крикна, се разбесни, пожали што не му се рацете слободни со громови да ги милува ниските чела и полните бели усни, сфати дека му е наместена игра и дека е волк в стапица.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Еј, Никола, крваво крикна под кожа. Кажи ми нешто за твојот хируршки нож. Кажи - што беше тоа живот?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Слушачите го мекнееја лицето. Некој ќе крикнеше, но толку тивко да не ја загуши оваа возбудлива приказна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некој продорно крикнува. Се слуша страшно чкрипење на кочници.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Тој плач, се чини, најпосле ја пробуди. ѝ се отвори левото око, страшно, крваво, промрморе: - Злосторство! - повторно крикна и пак се изгуби.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Се колнам занемевме сите кога од своето место, на предната клупа, како изгорен со револвер в рака скокна татенцето, кога како најлудо птичиште крикна: - Проклето фашистичко куче, нема да бесиш, - го напери полниот револвер право во несреќното момче Методија Гришкоски.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Ми дојде да газам, да убивам. Крикнав. Одвнатре, од стомакот – Крај!
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
- Тие што ни го даруваа животот -крикнува постариот брат, вон себе, со ококоравени очи. – Родителите наши!
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Туку ќе крикне некоја жена: — Вот нашла, вот нашла!62 И ние ќе отрчаме да видиме што пишува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе крикнеше жената и, фаќајќи си го лицето со двете раце, ќе го скриеше меѓу колената.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Крикна човекот и си ги тргна рацете од кај мене, ме испушти.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Љупчо диво крикна од болка и со сета сила фати главата да ми ја удира.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Па мајка ми, кога првпат беше крикнал татко ми си помислила да не станало и со татко ми како со поетот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Се случуваше, тоа ретко, многу ретко се случуваше, татко ми по силна размисла, најчесто в зори, кога реско го напушташе сонот, во мигот кога се сменуваа денот и ноќта, силно да крикне!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Петра му го слуша само гласот, ги стиска забите и очите и кога ќе слушне дека е гладен, дека е лут што не се остава и за него во чинија или чипчак, ѝ доаѓа да крикне со сиот глас Неее!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
